Κάποτε πιο παλιά…

Μεγάλωσα ακόμα πιο καλά - ναι, είμαι ακόμα πιο παλιά!

* Με κανένα κανάλι, δεν υπήρχε τηλεόραση στην Ελλάδα - μόνο ραδιόφωνο που μου κρατούσε συντροφιά με τα παραμύθια της θείας Λένας στο «Καλημέρα παιδάκια» στην αρχή και με τραγούδια και το «Θέατρο της Δευτέρας» αργότερα.

* Η μάνα δεν με φώναζε από το μπαλκόνι - πρώτον γιατί δεν είχαμε μπαλκόνι, έμενα σε μια μεγάλη αυλή με μονοκατοικίες τριγύρω, και δεύτερον γιατί δεν προλάβαινε. Μας έκοβε η πείνα από το πολύ παιχνίδι και τρέχαμε σπίτι για να βγούμε στο λεπτό κρατώντας μια φέτα ψωμί με ζάχαρη και να συνεχίσουμε το κυνηγητό και το κρυφτό.

* Δεν υπήρχαν βιντεοκασέτες, δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη -είπαμε, δεν υπήρχε καν τηλεόραση.

* Η τυρόπιττα έκανε 2 (δύο) δραχμές όπως και η ενοικίαση ποδηλάτου για ένα τέταρτο της ώρας  (ούτε σκέψη για δικό μας οι πιο πολλοί), το παγωτό και το σουβλάκι - είχαμε επιλογές αν μη τι άλλο!

* Όπως και η βιντεοκασέτα, δεν είχε εφευρεθεί και η κασέτα.

* Αν έπαιζα σε χώματα;;; Μα δεν έπαιζα και σε/με τίποτε άλλο!

* Για κάλαντα; Μόνο πήγαινα; Αλωνίζαμε όλη τη Βέροια και τα «κονομούσαμε» γερά!

Τα σημερινά παιδιά έχουν πολλά - αλλά δεν έχουν τα «δικά» μας, τα οποία και θεωρώ περισσότερο σημαντικά και πολύτιμα. Όχι γιατί ήταν δικά μας - αλλά γιατί ήταν αυθεντικά και ζωντανά κι όχι πλασματικά και τεχνολογικά «θαύματα».

Ίσως γι αυτό να λέει πως «χάσανε τα πάντα»…