Οι μεγάλοι μίλησαν

Είμαι μικρός

Πολύ μικρός

Πέντε χρόνων

Μου έλεγε η μάνα

Τις μέρες τις παλιές

Πριν την πλακώσει ο τοίχος

Είμαι μικρός

Πολύ μικρός

Και τίποτα δεν καταλαβαίνω 

Απ’ όλα αυτά 

Τα τόσο τρομαχτικά

Που ακούω και βλέπω

Φωτιές

Καπνοί

Φωνές

Το σπίτι μου έγινε τούβλα και σκόνη

Κόκκινα βαμμένα

Όχι από μπογιά

Από κάτι άλλο

Κάπου κει είναι η μάνα

Και το μωρό μας

Που το κράταγε αγκαλιά

Όταν άρχισαν οι βροντές

Μέσα στη νύχτα

Κι άστραφταν φώτα 

Κίτρινα και πορτοκαλί

Είμαι μικρός 

Πολύ μικρός

Και τίποτα δεν καταλαβαίνω

Απ’ τις κουβέντες των μεγάλων

Να τους σέβομαι

Μου έλεγε η μάνα

Τις μέρες τις παλιές

Πριν την πλακώσει ο τοίχος

Οι μεγάλοι μίλησαν

Κι είπαν ν’ ανάψουν οι φωτιές

Και να γίνει το σπίτι μου

Τούβλα και σκόνη

Είπαν πως δεν πειράζει 

Που έμεινε η μάνα εκεί

Μαζί με το μωρό μας

Είμαι μικρός 

Πολύ μικρός

Και τίποτε δεν  καταλαβαίνω

Από τα λόγια των μεγάλων

Κι ούτε θέλω να τους ακούω

Πια

Μόνο να θυμάμαι τη μάνα θέλω

Και το μωρό μας

Όχι κάτω από τα κόκκινα τούβλα

Που είναι τώρα

Αλλά να το κρατάει αγκαλιά

Στην πόρτα του σπιτιού μου

Που δεν υπάρχει πια

Και να μου χαμογελάει

Καθώς έφευγα 

Με τη σάκα στον ώμο

Είμαι μικρός

Πολύ μικρός

Και τίποτε δεν  καταλαβαίνω

Οι μεγάλοι μίλησαν

Κι η ζωή μου χάθηκε…