Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019


Τον άρτον ημών

Λατρεύω το ψωμί σε κάθε του μορφή «ορίτζιναλ» - που πα να πει ρίχνω άκυρο στα πολυτελείας, τα άσπρα σαν μπαμπάκι/αραιά σαν αφρός/άνοστα σαν χορτάρι. Το ιδανικό ψωμί πρέπει να είναι ζυμωμένο με μεράκι, να έχει γεύση από αλεύρι κι ανθρώπινο μόχθο, μυρωδιά (ιδανικά) από χωριάτικο ξυλόφουρνο, κόρα τραγανή και ψίχα συμπαγή, στιβαρή. Να μοιάζει όσο γίνεται μ’ εκείνα τα παλιά που έφτιαχναν οι νοικοκυρές στα χωριά, πέντε πέντε στις λαμαρίνες, που τα φούρνιζαν με το ξυλόφτυαρο, που τα σκέπαζαν με τις πανιάρες και που τάιζαν μ’ αυτά τις πολυμελείς τους οικογένειες ολόκληρη τη βδομάδα.

Σαν εκείνα που έφτιαχνε η γιαγιά μου η Βασίλω στο Λεβίδι κι έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου κάθε Κυριακή που επέστρεφε από το χωριό στην Τρίπολη για να έχει να τρώει στη διάρκεια της βδομάδας ενόσω σπούδαζε στην Παιδαγωγική Ακαδημία - ψωμί κι ελιές όλα τα γεύματα όλες τις μέρες.

Φτιάχνω κι εγώ το ψωμί μας εδώ και πολύ καιρό. Καμία σχέση με το αγοραστό. Αλεύρι, νερό, μαγιά, λίγο αλάτι/ζάχαρη/λάδι. Απλές αγνές πρώτες ύλες ζυμωμένες με μεράκι και νοσταλγία. Υπάρχει και ξυλόφουρνος - εκείνος που έφτιαξε ο πατέρας μου με τα χέρια του πυρότουβλο στο πυρότουβλο και συντηρεί ευλαβικά ο άντρας μου και που μας έχει χαρίσει μοναδικά φαγητά και, όταν βολεύει να τον κάψουμε, ξεχωριστά ψωμιά. Και πάνω απ’ όλα έχω το ξυλόφτυαρο - εκείνο της γιαγιάς Βασίλως που πήρα από το χωριό και που δεν το χρησιμοποιώ από φόβο μην το χαλάσω. Κειμήλιο πολύτιμο εκατό χρόνια πίσω…

Γιατί τα μνημονεύω σήμερα όλα αυτά; Γιατί είναι η Παγκόσμια Μέρα Άρτου κι ήθελα να στείλω ετούτο το μήνυμα: φτιάξτε (αν και εφ’ όσον μπορείτε/θέλετε/έχετε κέφι και χρόνο) το δικό σας ψωμί. Τίποτε δεν συγκρίνεται με την μυρωδιά του φρεσκοψημένου καρβελιού καθώς βγαίνει από τον φούρνο, μοσχοβολάει το σπίτι κι όλη τη γειτονιά και σας χαρίζει το καλύτερο (για μένα) γεύμα - φρέσκο ζεστό ψωμί ζυμωτό χειροποίητο και φέτα ελληνική!







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου