Μονάχα στ’ όνειρο

Ήρθες απόψε στ’ όνειρό μου

Μ’ αυτό σου το χαμόγελο

Που ακόμη και πάντα θα μου λείπει

Κι έδειχνες τόσο εύθραυστος

Τύλιξα  με λαχτάρα τα χέρια γύρω σου

Κι ένιωσα τόσο αδύνατους τους ώμους

Που δίστασα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

Μη σε πονέσω

Μου έφτανε ωστόσο που σε άγγιζα

Που ένιωθα την λιπόσαρκη πλέον πλάτη

Κάτω από τα δάχτυλά μου

Όπως τότε στο καράβι - θυμάσαι;

Μου έφτανε να σε κοιτάζω στα μάτια

Και να βλέπω μέσα τους

Εκείνη την απέραντη αγάπη

Όπως εκείνη την στερνή φορά - θυμάσαι;

Έτσι με κοίταζες και τώρα

Και μου χαμογελούσες στοργικά

Σου χαμογέλασα θλιμμένα

Μέσα στον ύπνο μου κι εγώ

Και ξύπνησα με τούτο το χαμόγελο

Της αδιόρατης θλίψης

Παρηγορημένη ωστόσο που σ’ άγγιξα

Κι ας ήταν μονάχα στ’ όνειρο