Μοναξιά κοχύλι    

 

Κι η μοναξιά σαράκι ακούραστο...

Καταλυτικό...

Ν’ ανοίγει λαγούμια στην ψυχή

 

Λαγούμια που γίνονται στοές

Σκοτεινές... άδειες...

Αποσαθρώνοντας τη δομή

Της ίδιας σου της ύπαρξης

Αργά...  ύπουλα... μεθοδικά...

 

Στοές που γίνονται σπηλιές

Κρύες... χαοτικές...

Κι ακούγεται μέσα τους

Η τρομερή άηχη κραυγή

Της οδύνης σου

Μόνος αντίλαλος

Μέχρι ν’ αρχίσουν να γεμίζουν

Πράσινα βρύα πίκρας

Και σταλαγμίτες μισανθρωπιάς...

 

Κι οι σταλακτίτες της οροφής

Στάζοντας κόμπο κόμπο

Τη μοναξιά σου

Φτιάχνουν ρυάκια σιωπηλά

Που κυλούν αθόρυβα... διαβρωτικά...

Κι ενώνονται  λίγο λίγο

Σ’ ένα ποτάμι απόγνωσης

Που κάποια στιγμή φουσκώνει

Και πλημμυρίζει τις στοές

Πνίγοντας τον αντίλαλο

Από  τις σιωπηλές κραυγές σου

 

Νεκρός ο ναυτίλος...

Κούφιο το κοχύλι...

Ν’ ακούγεται μονάχα η τρικυμία

Της ρημαγμένης σου ζωής...