Στα παιδιά με τα τρύπια παπούτσια

Ήταν ξυπόλυτα ή φορούσαν τρύπια παπούτσια - κι όχι σινιέ αθλητικά...
Κάθονταν τέσσερα τέσσερα σε μικρές αίθουσες και σαρακοφαγωμένα θρανία ή στο ύπαιθρο, σε ένα χωράφι - κι όχι σε πολυτελή ατομικά γραφεία και σε τμήματα των εικοσιδύο μαθητών...
Είχαν τα βιβλία και το φαγωμένο μολυβάκι στο χέρι ή σε πάνινες τσάντες που είχε ράψει η μάνα - κι όχι σε σακίδια πλάτης μάρκας Τάδε...

Αλλά ήθελαν να μάθουν γράμματα. Το ήθελαν πολύ!

Κι έμαθαν. Γραφή κι ανάγνωση, ιστορία κι αριθμητική. Και κάποια από αυτά πήγαν παραπέρα. Σπούδασαν, έγιναν επιστήμονες, πρόκοψαν. Έχτισαν ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους, για τον τόπο τους, για όλους εμάς σήμερα.

Σ' αυτά τα παιδιά με τα μπαλωμένα ρούχα που ρουφούσαν άπληστα κάθε λέξη του δάσκαλου, σ' αυτά τα παιδιά με τα τρύπια παπούτσια και τη δίψα για μάθηση και για ζωή, σ΄αυτά τα παιδιά υποκλίνομαι σήμερα - με την ευχή να σταθούν παράδειγμα για τα τωρινά, τα δικά μας, που αρχίζουν σήμερα το σχολείο σε ιδανικές (συγκριτικά) συνθήκες.

Καλή σχολική χρονιά, παιδιά μου, και μακάρι να το θελήσετε κι εσείς πολύ - να μάθετε, να αγωνιστείτε, να πάτε παραπέρα!