Ιστορίες στο... φτερό - η βαλίτσα

Τα τελευταία κάποια χρόνια ταξιδεύω κατά κανόνα με χειραποσκευή μόνο. Ξέρετε - εκείνο το συγκεκριμένου μεγέθους και όγκου βαλιτσάκι που χωράει στο ειδικών διαστάσεων πλαίσιο των αεροπορικών εταιρειών και που το παίρνεις μαζί σου στην καμπίνα αντί να το στείλεις φορτωτική (έχω τους λόγους μου που κάνω αναλυτική περιγραφή, θα δείτε παρακάτω).

Μια επιλογή που έχει τα συν της και τα πλην της, με βασικό «συν» το  χαμηλότερου κόστους εισιτήριο αλλά και άλλα τινά, όπως το να μην περιμένεις τις αποσκευές σου στον ιμάντα (εκνευριστικές καθυστερήσεις ενίοτε) και να μάθεις (λόγω περιορισμένου χώρου) να βάζεις μέσα στη βαλίτσα τα όντως απαραίτητα κι όχι τη μισή σου γκαρνταρόμπα (την οποία, σημειωτέον, επέστρεφες σπίτι άθικτη σε πολύ μεγάλο ποσοστό).

Στα «πλην» θα κατατάξω το χοντρό μπουφάν που δεν χωράει μέσα και που το φοράς αναγκαστικά από δω κι ας έχει 30 βαθμούς στην Αθήνα (εκεί που πας έχει μέγιστη 8) και τα καλλυντικά που ΔΕΝ μπορείς να πάρεις μαζί σου αν ξεπερνούν τα 100 ml - ακόμη θυμάμαι την απελπισία μου την πρώτη φορά που μου έλαχε   (δεν ήξερες, δε ρώταγες;) και μου πέταξε ο ανάλγητος υπάλληλος στο καλάθι των αχρήστων τον αφρό για τα μαλλιά, κάνοντας με να τρέχω να αγοράσω καινούργιο μόλις πάτησα το πόδι μου στην πόλη προορισμού (γιατί, ως γνωστόν, πώς να επιβιώσεις ΧΩΡΙΣ αφρό για τα μαλλιά;;;)

Είμαι λοιπόν στον «Βενιζέλο» και περιμένω να ανοίξει η πύλη για επιβίβαση με το συνηθισμένο μου βαλιτσάκι ανά χείρας. Ταξιδεύω με ξένη αεροπορική εταιρεία (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) η οποία, για κακή μου τύχη, έχει προδιαγραφές για λίγο μικρότερες διαστάσεις χειραποσκευής - τόσο λίγο, που δεν ανησυχώ. Μέγα σφάλμα! Διότι ξαφνικά μας προκύπτει μια αγριωπή υπάλληλος που αρχίζει να ελέγχει με αυστηρό βλέμμα όλες τις βαλίτσες, οι περισσότερες των οποίων μοιάζουν με τη δική μου σε μέγεθος - μη σας πω και κάποιες σαφώς μεγαλύτερες. Κάτι λέει στον έναν, που την αγνοεί, κάτι στον άλλον, που διαπληκτίζεται μαζί της, κάτι στον τρίτο, που μόνο στα χέρια δεν πιάστηκαν, και φτάνει σε μένα.

«Η αποσκευή σας είναι μεγαλύτερη από το επιτρεπτό», μου λέει στυφά «και θα πρέπει να τη στείλετε φορτωτική»
«Μα... συνέχεια μ’ αυτήν ταξιδεύω», της λέω διαλακτικά και ευγενικά, «πού είναι το πρόβλημα;»

«Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλες εταιρείες», μου γουρλώνει τα μάτια (τώρα σκιάχτηκα!)  «αλλά εμείς έχουμε άλλες προδιαγραφές».

«Πολύ καλά», απαντώ γλυκά. «Θα την στείλω φορτωτική εφ’ όσον γίνει το ίδιο και με όλες τις άλλες βαλίτσες του ιδίου ή μεγαλύτερου μεγέθους που βλέπω γύρω μου. Πάρτε τες  όλες και τελευταία θα πάρετε και τη δική μου».

Κάτι πήγε να πει, γύρισε και είδε όλους τους «ομοιοπαθείς» μου να την κοιτάζουν αγριωπά, το μετάνιωσε, πήρε μόνο δυο τρεις που όντως ήταν γκουμούτσες (πού πας, ρε Καραμήτρο, με το μπαούλο;;;) και αποχώρησε ξεφυσώντας.

Κι εμείς συνεχίσαμε την επιβίβαση με μια μικρή λάμψη θριάμβου στο μάτι!