Ιστορίες στο... φτερό - το λάδι

Πρώτη χρονιά του γιου μου στο εξωτερικό κι η κλασσική Ελληνίδα μανούλα (που δεν είμαι, δηλαδή, αλλά κάπως μου βγήκε τότε) αποφάσισε να πάει στο ξενάκι της ένα πεντόλιτρο λάδι μιας και το ελαιόλαδο το πουλούν εκεί σε συσκευασία... αρώματος (και σε παραπλήσια τιμή!). Κάτι να βάζει στη σαλάτα, κάτι λαδερό να του μαγειρέψω, απαραίτητο το λαδάκι και σε γενναιόδωρες δόσεις, κατά πώς το συνηθίζουμε στο σπίτι.

Αγόρασα λοιπόν τον τενεκέ, τον συσκεύασα ωραία ωραία με το ειδικό νάυλον, εκείνο με τα φουσκάκια, το έβαλα σε μια κούτα μαζί με άλλα αγνά προϊόντα της ελληνικής γης και παραγωγής και κατέφθασα στον «Βενιζέλο» ευάερη κι ευήλια με την κούτα και τα λοιπά μπαγκάζια. Στο γκισέ, που με ρώτησαν αν έχω κάτι να αναφέρω, δήλωσα απλά και φυσιολογικά το λάδι - για να εισπράξω την κάθετη και κατηγορηματική άρνηση της υπαλλήλου «δεν επιτρέπεται να μεταφέρετε λάδι, κυρία μου, είναι επικίνδυνο».

Επικίνδυνο; Το ελαιόλαδο; Το εντός του μεταλλικού εσφραγισμένου δοχείου και της επιμελημένης (των φουσκακίων) συσκευασίας; Σαν τι θα μπορούσε να κάνει ή να πάθει το λαδάκι που το χαρακτήριζαν και επικίνδυνο; Όχι ότι είχα καμία αυταπάτη πως θα την έπειθα περί του αντιθέτου αλλά ήθελα, βρε αδελφέ, να μου λύσει την απορία, να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου.

«Υπάρχει φόβος να εκραγεί!» μου ανακοίνωσε περισπούδαστα και με αποστόμωσε. Τέλος οι αντιρρήσεις, πήγα παράμερα, άνοιξα την (με χιλιάδες μέτρα ταινίας σφραγισμένη) κούτα, έβγαλα τον τενεκέ, την έκλεισα όσο καλύτερα μπορούσα και επέστρεψα. «Τι να το κάνω αυτό;» τη ρώτησα περίλυπη «αφήστε το στην άκρη και θα περάσει η υπηρεσία αχρήστευσης», μου απάντησε. Αχρήστευση; Κρίμα το λαδάκι - και της το είπα. Της πρότεινα μάλιστα να της το χαρίσω μα αρνήθηκε ευγενικά αλλά κατηγορηματικά. Το βούτηξα κι εγώ, βγήκα έξω από το κτίριο, πήγα σε ένα καφέ που υπάρχει εκεί και το έδωσα στον υπάλληλο, που με ευχαρίστησε θερμά για το αναπάντεχο δώρο.

Εννοείται πως αγόρασα λάδι από το duty free - δύο συσκευασίες των δύο λίτρων σε τενεκέδες  παρόμοιους με τον δικό μου. Και ερωτώ εγώ εσάς - αυτοί δεν είχαν κίνδυνο να... εκραγούν; Και τους κουβάλαγα σαν χαμάλης όλη τη διαδρομή μέχρι την πύλη και ζορίστηκα να τους βάλω στο ντουλάπι πάνω από τη θέση μου (καλά που δεν έπεσαν να ανοίξουν κανά κεφάλι) και τους ξαναζαλώθηκα μέχρι να παραλάβω τη βαλίτσα και να τα φορτώσω όλα στο καρότσι.

Τι τους πείραζε να στείλω φορτωτική το δικό μου το λαδάκι;;;