Σινε «Γαλάζια Ακτή»

Τον φλέρταρα από την αρχή του καλοκαιριού, όταν πρωτοάνοιξε τις πόρτες του κι έφερε πλημμύρα θύμησες στο μυαλό μου. Ο «σινεμάς» της καλοκαιρινής μου γειτονιάς, αχώριστος σύντροφος των διακοπών, στέκι της νεανικής παλιοπαρέας των φοιτητικών μου χρόνων, αγαπημένη διασκέδαση της οικογένειας και των παιδιών μου αργότερα. Πατατάκια, αναψυκτικά, ποπ κορν, μπύρες και σουβλάκια η απαραίτητη πάντα ιεροτελεστία, ψιλοκουβέντα με την παρέα και οι μπροστινοί να γυρίζουν και να αγριοκοιτάζουν.

Κάποια στιγμή έκλεισε για λόγους που ποτέ δεν έμαθα - όχι δηλαδή πως είχε και καμία σημασία... Και μόνο που έβλεπα την πόρτα σφραγισμένη, τους σοβάδες να πέφτουν, τους τοίχους να γεμίζουν συνθήματα λογιών λογιών και τις πλάκες της εισόδου να χορταριάζουν με έπιανε μια βαθιά θλίψη. Τόση, που περνούσα από μπροστά και δεν γύριζα το βλέμμα.

Μέχρι φέτος. Που άνοιξε και πάλι ανανεωμένος, ανακαινισμένος, με καλύτερα καθίσματα, με καινούργια τραπεζάκια και φρέσκο άσπρο χαλίκι στην «πλατεία». Με τα δέντρα του πάντα εκεί να θροΐζουν και καλόγουστες αφίσες στην (εννοείται) γαλάζια του πρόσοψη. Το πόσο χάρηκα δεν λέγεται. Κι όλο σχεδίαζα να πάω κι όλο κάτι τύχαινε κι όλο περνούσα μπροστά του τσεκάροντας το πρόγραμμα και κάνοντας σχέδια που δεν πραγματοποιούσα.

Μέχρι χτες βράδυ, αργά. Που πήγαμε με τον άντρα μου να δούμε την «Βασίλισσα της ερήμου». Εφοδιασμένοι με τα πάντα - σουβλάκια, πατατάκια, μπύρες, τσιγάρα - και με τον χρόνο να γυρίζει δεκαετίες πίσω. Καθίσαμε αναπαυτικά, η νύχτα και το Dolby Surround  μας τύλιξαν κι αφεθήκαμε στη μαγεία - όχι τόσο της ταινίας (καλή ήταν αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας) όσο των αναμνήσεων και της νοσταλγίας.

Τα θερινά τα σινεμά - τι μοναδική εμπειρία και απόλαυση!