Άγνωστέ μου οδηγέ της παραλιακής...

Ξέρω... το μωρό γατάκι, ούτε τριών μηνών, που πετάχτηκε από το πάρκινγκ μπροστά στις ρόδες σου κυνηγώντας μια σκουπιδοσακούλα, ήταν αδύνατον να το αποφύγεις... και το χτύπησες... κι εγώ τα είδα όλα αυτά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου, τρελαμένη κι ανήμπορη να κάνω ο,τιδήποτε...

Ωστόσο μπορούσες να σταματήσεις λίγο πιο κάτω, να βγεις από το αμάξι σου και να τρέξεις να δεις αν ζει... αν υποφέρει... αν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό το δύστυχο πλάσμα...
Κι αν ήταν ήδη πολύ αργά για κείνο, να το μαζέψεις και να το βάλεις στην άκρη του δρόμου... σαν ύστατη πράξη σεβασμού στη ζωούλα που έστω άθελά σου αφαίρεσες... να μη γίνει χαλκομανία στην άσφαλτο, να μην είναι μια ακόμη ντροπή για τον "πολιτισμό" μας...

Όμως όχι... συνέχισες την πορεία σου αδιαφορώντας για τον πόνο και τον θάνατο που προκάλεσες...
Γι αυτή σου την αδιαφορία σε κατηγορώ... για την απονιά... για το "δε βαριέσαι, ένα παλιόγατο ήταν" που πιθανότατα σκέφτηκες... κι έφυγες... κι αυτό είναι το έγκλημά σου...

(Πάρκαρα πιο κάτω, έτρεξα πίσω, το μάζεψα... ήταν ήδη νεκρό, με τα μπλε ματάκια του να κοιτάζουν, γυάλινα κι άψυχα, τον αδιάφορο ουρανό... Το απόθεσα στην άκρη, στους θάμνους πίσω από τις μπάρες, και χάιδεψα θλιμμένη το ακόμη ζεστό κορμάκι του...

Τουλάχιστον δεν υπέφερε το έρμο... RIP, γατονάκι μου...)