Ιστοριες στο... φτερό - το χειροκρότημα

Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα η απογείωση και η προσγείωση μου ανεβάζουν την αδρεναλίνη - με την καλή έννοια. Εννοώ πως τις απολαμβάνω, δεν φοβάμαι. Όχι γιατί έχω το κοκκαλάκιτης νυχτερίδας ή το λαγοπόδαρο και με προστατεύουν από κάθε κακό, αλίμονο. Κανείς όμως δεν ξέρει πότε είναι γραμμένη η στερνή του ώρα κι έτσι το έχω φιλοσοφήσει - αν είναι η δικιά μου νάρθει «αεροπλανικώς», τουλάχιστον θα πάω μια κι έξω, χωρίς αρρώστιες και βάσανα και χωρίς να το πολυκαταλάβω, υπόθεση δευτερολέπτων.  Άσε που μπορεί και να τη γλιτώσω και να έχω μετά να περιγράφω τρελές εμπειρίες, να με βγάλουν στο «Mayday» και να γίνω μια διασημότης! Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος, ότι μπορεί να έχει έρθει η ώρα του πιλότου, οπότε χαιρετίσματα! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Θα μου πείτε - τι μακάβρια είναι αυτά που σ’ έπιασαν τώρα και γιατί.

Είναι που στο τελευταίο μου ταξίδι είχαμε κάποιες αναταράξεις προς το τέλος και ο κυβερνήτης το προσγείωσε κομμάτι άγαρμπα, με παλαντζάρισμα,  απότομο «πάτημα» στον διάδρομο και δυνατό φρένο,  οπότε και τρανταχτήκαμε και κουτουλήσανε στο μπροστινό κάθισμα οι πιο απρόσεχτοι. Κάποιο χλώμιασαν, άλλοι γαντζώθηκαν στα μπράτσα της θέσης τους κι άλλοι έκλεισαν τα μάτια και κάτι μουρμούριζαν χαμηλόφωνα. Κι όταν επιτέλους ακινητοποιήθηκε το αεροπλάνο, άρχισαν όλοι τα χειροκροτήματα ανακουφισμένοι για το αίσιο τέλος της «περιπέτειας».

Μαζί κι εγώ. Όχι γιατί είχα τρομάξει, τα είπαμε αυτά,  αλλά σε ανάμνηση των πρώτων ταξιδιών που έκανα, στη δεκαετία του ’70, όταν ταξιδεύαμε σπάνια, η πτήση ήταν μια  συναρπαστική υπόθεση και ξεσπούσε όλο το επιβατικό κοινό σε χειροκροτήματα μόλις προσγειωνόμασταν. Άλλοι από ανακούφιση, άλλοι (όπως εγώ) σαν ενα είδος «ευχαριστώ» για το ταξίδι που απόλαυσα κι άλλοι (κάτι νεούδια κατά κύριο λόγο) για χαβαλέ. Σε κάθε περίπτωση και για όποιον λόγο, το σκάφος αντιβούιζε από τα παλαμάκια και αισθανόμασταν όλοι σαν να συμμετείχαμε σε μια μικρή συνωμοσία, σαν κάτι να μας ένωνε, σαν και να ήμασταν μαθητές που επιστρέφαμε από την πενταήμερη του Γυμνασίου (ναι, ναι,  εγώ εξατάξιο Γυμνάσιο τελείωσα κι όχι τριτάξιο Λύκειο, είμαι ΤΟΣΟ παλιά! )

Χειροκρότημα λοιπόν. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι κι άσχημο ανεξάρτητα από το πόσο ομαλή ή περιπετειώδης ήταν η πτήση. Ήταν μια ευχάριστη νότα που έκλεινε πανηγυρικά μια συνύπαρξη άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων διάρκειας δυο, τριών ή περισσοτέρων ωρών όπου μοιράστηκαν κοινές εμπειρίες και εντυπώσεις.

Αλήθεια, φίλοι μου - εσείς χειροκροτάτε όταν προσγειώνεστε;