Ιστορίες στο... φτερό - Βιέννη/Αθήνα σε 29 ώρες (μέρος δεύτερο)

«Η πτήση σας είναι σε διαδικασία απογείωσης» έπεσε πάνω στο κεφάλι μας  σαν αστροπελέκι η φράση της υπαλλήλου στο γκισέ. Απογειώνεται! Μια πτήση που επί δυόμιση ώρες παλεύαμε να προφτάσουμε χωρίς να  μπορούμε να καλύψουμε τα είκοσι μέτρα που μας χώριζαν από το γκισέ, χωρίς κανένας «αρμόδιος» να σκεφτεί το πολύ απλό «προχωρήστε κατά προτεραιότητα», παρ’ όλες τις παρεμβάσεις και επισημάνσεις μας  και παρά τις περί του αντιθετου διαβεβαιώσεις κατωτέρων και ανωτέρων!

Περιττό να σας περιγράψω (το αφήνω στη φαντασία σας) το τι έγινε στη συνέχεια ανάμεσα σε μας και στον κατακκόκκινο από την σύγχυση ανώτερο, που έσπευσε και πάλι ασθμαίνων να ζητήσει εκατό συγγνώμες και να μας καθησυχάσει ότι όλα θα τακτοποιηθούν και θα μπούμε στην επόμενη πτήση. Σιγά τ’ αυγά! Η επόμενη πτήση ήταν γεμάτη, όπως και η βραδυνή - και μετά, τέρμα, δεν είχε άλλη πτήση για Αθήνα εκείνη τη μέρα. Πριν προλάβουμε να τον πάρουμε εκ νέου παραμάζωμα για την ταλαιπωρία μας, μας διαβεβαίωσε ότι η εταιρεία θα φρόντιζε για τη διανυκτέρευσή μας στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου (μας υποχρέωσαν!), μας έδωσε κουπόνια για να φάμε μεσημέρι και βράδυ και σε λίγο μας έφερε καινούργια εισιτήρια για την επομένη το μεσημέρι, μόνο που πάλι η απ’ ευθείας πτήση ήταν γεμάτη και θα πηγαίναμε μέσω Μονάχου - άλλη ταλαιπωρία δηλαδή.

Επιλογές δεν είχαμε, η πτήση είχε φύγει, οπότε (μεσημέρι πια κι αφού φάγαμε κάτι άνοστα σνίτσελ) πήγαμε στο ξενοδοχείο να ρημαδοβγάλουμε τη μέρα και τη νύχτα και να ρημαδοαναχωρήσουμε την επομένη. Έλα όμως που εμένα κάτι με έτρωγε και δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι δεν είχε εν τω μεταξύ άλλη πτήση για Ελλάδα. Κάποια στιγμή, κατά το απογευματάκι, κάνω μια βόλτα στην αίθουσα αναχωρήσεων (απέναντι ήμασταν) και βλέπω πτήση για Θεσσαλονίκη κάπου στις 12 τα μεσάνυχτα. Αυτό ήταν! Βουτάω τα εισιτήρια, τρέχω στον υπέυθυνο και  ζητώ να μας βάλει σ΄αυτήν την πτήση αν είχε θέσεις - να πάμε Σαλονίκη κι από κει με εσωτερική πτήση για Αθήνα, γρηγορότερα θα φτάναμε παρά μέσω Μονάχου. Θέσεις είχε, οπότε έγιναν οι αλλαγές στο τάκα τάκα και τα μεσάνυχτα απογειωθήκαμε (ακόμη θυμάμαι την αίσθηση απόδρασης βλέποντας τη Βιέννη από ψηλά) μη πιστεύοντας ακόμη ότι η περιπέτειά μας έφθανε επιτέλους στο τέρμα της.

Και καλώς δεν το πιστεύαμε γιατί δεν είχαμε τελειώσει ακόμη! Διότι φτάνοντας στη Σαλονίκη τα ξημερώματα, μαθαίνουμε από την υπάλληλο της Austrian, που είχε έρθει ειδικά για μας αχάραγα στο «Μακεδονία», ότι όλες  οι πρωινές πτήσεις για Αθήνα ήταν γεμάτες και θα μπαίναμε σε λίστα αναμονής για κάποια απογευματινή - και αν βρίσκαμε θέσεις για όλους, ήμασταν και τέσσερις, ζωή να ’χουμε! Συγκρατώντας την οργή μας (δεν θα βγάζαμε άλλωστε και τίποτε) κάναμε μια μίνι σύσκεψη με τον άντρα μου κι αποφασίσαμε να κατέβουμε Αθήνα με το τραίνο. Η υπάλληλος ξαφνιάστηκε, έκανε κάτι τηλεφωνήματα, πήρε το ΟΚ και σε λίγο, με τέσσερα εισιτήρια για το τραίνο στα χέρια, φορτωθήκαμε σε ένα ταξί, άνθρωποι και μπαγκάζια, και αρχίσαμε αγώνα δρόμου για να φτάσουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό περνώντας μέσα από όλη την πόλη και με ιδιαίτερο μποτιλιάρισμα (Δευτέρα πρωί πλέον) για να προλάβουμε το τραίνο των οχτώ.

Θα με ρωτήσετε αν το καταφέραμε με την γκαντεμιά που μας κυνηγούσε. Το καταφέραμε - αλλά πώς! Κατεβαίνουμε τρέχοντας τις σκάλες του σταθμού, εγώ με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και το παιδί στο άλλο, ο άντρας μου με δυο βαλίτσες και η πεθερά μου με το σακβουαγιάζ, βγαίνουμε στην αποβάθρα και ο συρμός να έχει μόλις ξεκινήσει! Ξαμολιόμαστε ξοπίσω του φωνάζοντας, μας παίρνει είδηση ο οδηγός, κόβει ταχύτητα και σχεδόν σταματά, ανεβαίνουμε λαχανιασμένοι  τη σκαλίτσα τραβολογώντας τα μπαγκάζια, μπαίνουμε στην πρώτη θέση (τουλάχιστον είχε η εταιρεία την ευαισθησία να μας περιποιηθεί λιγάκι) και σωριαζόμαστε ξέπνοοι στα καθίσματα, με τους άλλους επιβάτες να κοιτάζουν απορημένοι τέσσερις ταλαίπωρους ταξιδιώτες με κόκκινα τα μάτια από την αϋπνία και καταϊδρωμένους από το τρέξιμο στις ράγες.

Κοιμόμασταν σχεδόν σε όλη τη διαδρομή εξοντωμένοι και φτάσαμε στο σταθμό Λαρίσης γύρω στις δύο το μεσημέρι της Δευτέρας.

Βιέννη - Αθήνα σε 29 ώρες! Ρεκόρ για Γκίνες!