Παγκόσμια μέρα αποταμίευσης

Παγκόσμια μέρα αποταμίευσης η σημερινή, ίσως από τις πρώτες μέρες που καθιερώθηκαν το πάλαι ποτέ μιας και ίσχυε και στα δικά μου σχολικά χρόνια (ναι, είμαι του πάλαι ποτέ κι εγώ!).

"Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι" και "σταλαγματιά σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά" κι ένα σωρό τέτοια χαριτωμένα και δος του να στύβουμε κάθε χρόνο το μυαλό να γράψουμε κάτι πρωτότυπο, που να μην το είχαμε πει πέρσι και πρόπερσι, εμείς ή τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Τι καημός κι αυτός, τι τσαντίλα να λες τα ίδια και τα ίδια με άλλα (πόσα πια!) λόγια - αλλά να εύχεσαι κατά βάθος να είναι η δική σου έκθεση η καλύτερη για να κερδίσεις τον κουμπαρά.

Και να ο κουμπαράς του ΤΤ (οι παλιοί ξέρετε τι είναι τα αρχικά) δώρο στην καλύτερη έκθεση και να τα κέρματα από τον μπάρμπα ή τον νονό να κουδουνίζουν (με κανα χάρτινο πού και πού, σπάνιο είδος). Και να κρατάει το κλειδί η μάνα και να βάζουμε εμείς, οι έξυπνοι παμπόνηροι πολυμήχανοι Οδυσσέηδες (ναι, ξέρω ότι είναι Οδυσσείς αλλά μου ακούγεται καλύτερα το άλλο) το μαχαίρι στη σχισμή για να γλιστρήσουν τα κέρματα (μη μου πείτε πως δεν το κάνατε, άγια παιδιά!) και να τα κάνουμε χαρτάκια-χαλκομανίες για να κάνουμε κόντρες κολλώντας τα στον τοίχο (κι αυτό για τους παλιότερους, οι καινούργιοι έχουν το τάμπλετ σαν προέκταση του χεριού τους).

Παγκόσμια μέρα αποταμίευσης η σημερινή κι αν δεν φοβόόμουν μην ακουστώ πικρόχολη, θα έλεγα ότι είναι «τυχερά» τα σημερινά παιδιά που, υποθέτω, έχουν απαλλαγεί από την αντίστοιχη ανιαρή έκθεση. Γιατί, για ποια αποταμίευση να γράψουν μιας και δεν περισσεύει μία για να ρίξουν στον κουμπαρά που δεν έχουν - περιττό πλέον αντικείμενο, άγνωστο... όπως και η δυνατότητα να βάζουν κανα ευρώ στην ακρη.

Το μόνο που μπορούμε να αποταμιεύουμε πια είναι σκέψεις και αισθήματα!