Το  πασσαπόρτι

Τι καημός κι αυτός! Να πρέπει να ανανεώνεις το διαβατήριο κάθε πενταετία! Θα μου πείτε - αλλάζει η φάτσα με τα χρόνια, μανδάμ,  και υπάρχει το ενδεχόμενο ο φαλακρός κυριούλης ή η ολίγον πλισέ κυριούλα να μη φέρνουν με τίποτε στο παλικαράκι ή την κοπελίτσα της προ αμνημονεύτων χρόνων αρχικής φωτογραφίας. Σωστούν - γι αυτό (υποθέτω) και η επιβαλλόμενη ανανέωση. Οπότε γιατί γκρινιάζω και την ονομάζω «καημό»; Θα σας πω, δεν σας κρατώ άλλο σε αγωνία, κι ελάτε να μου πείτε αν έχω δίκιο ή όχι.

Έφτασε που λέτε κι δική μου σειρά για ανανέωση. Κι επειδή πέντε χρόνια είναι αρκετά (προϊούσης της ηλικίας) για να ξεχάσεις τι τράβηξες την τελευταία φορά, ξεκίνησα ευάερη και ευήλια για την περιπέτεια «διαβατήριο». Πρώτο σκόνταμα (κοινώς  περδούκλωμα) η φωτογραφία. Οι οδηγίες του Νίκου, του φωτογράφου σαφείς. «Τα μαλλιά πίσω από τα αυτιά» (και τα έφτιαχνα τόση ώρα γαμώτο...), «το μέτωπο ελεύθερο, μάζεψε τις φράντζες» (καλέ μου ΔΕΝ μαζεύονται, είναι ατίθασσες κι αυτόνομες), «να φαίνονται τα αυτιά» (δεν μας παρατάς ρε Νίκο... φταίω εγώ που ΔΕΝ είναι πεταχτά;) - τέλος πάντων την έβγαλα την ρημαδοφωτογραφία (χάρμα οφθαλμών!) και ροβόλησα για την υπηρεσία διαβατηρίων.

Παίρνω το νούμερο 23, βλέπω 6-7 άτομα να περιμένουν, ωραία, λέω, το 15 θα είναι μέσα, δεν θα περιμένω και πολύ. Ωστόσο ρωτώ καλού κακού - για να πληροφορηθώ ότι μέσα στο γραφείο είναι το 6. Το έξι; Και πού είναι τα υπόλοιπα νούμερα; Πήγαν για βρούβες; Περιμένω μισή ώρα και το νούμερο από 6 γίνεται 9 - όπερ σημαίνει, δέκα λεπτά ανά πελάτη! Που πα να πει μέχρι το 23 μου είναι 14 νούμερα, άρα 140 λεπτά, άρα κοντά δυόμισυ ώρες αναμονής! Να την κόψω τη φλέβα τώρα ή αργότερα, κύριε πρόεδρε; Γι αυτό εξαφανίστηκαν τα ενδιάμεσα νούμερα - συγγνώμη, οι αναμένοντες;

Παίρνω βαθειές ανάσες ηρεμίας, παίρνω και το αμάξι και ξαμολιέμαι στα πέριξ εις  αναζήτησιν καφετέριας. Τη βρίσκω στο χιλιόμετρο. Εφοδιάζομαι με φρεντοτσίνο, κρουασάν και νερό και επιστρέφω πλήρως εξοπλισμένη για να βρω την αναμονή στο νούμερο 12, ήτοι 110 λεπτά περίμενε ακόμη. Αράζω στο αυτοκίνητο (ευτυχώς έχει λιακάδα), ανοίγω το ραδιόφωνο, ανάβω τσιγάρο κι απολαμβάνω το φρεντοτσίνο μου. Στο μισάωρο βαριέμαι (δεν είχα και την πρόνοια να πάρω κανα βιβλίο μαζί μου η ανέμυαλη), πάω ξανά μέσα, τσεκάρω, στο 15 το νούμερο, ξαναπηγαίνω στο αμάξι, πιάνω το κινητό, μπαίνω στο φέις, χαζεύω κάμποσο, κάνω κάτι λάικ και κάτι σχόλια, πατώνει η μπαταρία, το κλείνω μπας και ξεμείνω και ξαναπηγαίνω στον διάδρομο αναμονής.

Περνάει το 19, μου λέει η κοπελίτσα που έχει το 20 κι είναι μέσα στην καλή χαρά. Ε, καλά πάμε, κοντά είναι το 23, σκέφτομαι και στρώνομαι σε μια καρέκλα δίπλα της. Γύρω τριγύρω γνωστές, πλέον, φάτσες (τόση ώρα σε συν-αναμονή, γενήκαμε φιλαράκια) - άλλες στωικές κι άλλες έτοιμες να εκραγούν, άλλοι έχουν πιάσει την πάρλα και την ανταλλαγή παραπόνων κι άλλοι έχουν κολλήσει τα ακουστικά του κινητού στ’ αυτιά (διαστροφικά τα ελέγχω όλα για να δω αν είναι πεταχτά)  ενώ κάθε λίγο προστίθεται ακόμη ένας υποψήφιος ταλαίπωρος στην αναμονή (το τελευταίο νούμερο είναι τώρα το 67!)

Κάποια στιγμή, τρεις ώρες από την άφιξή μου, ακούω «το 23» και μπαίνω περιχαρής στο γραφείο. Η ευγενέστατη αστυνομικίνα ελέγχει τα χαρτιά μου, μου παίρνει αποτυπώματα (ηλεκτρονικά ευτυχώς, δεν γεμίζω μελάνια τα δάχτυλα) κι ανοίγει το φακελλάκι με τις φωτογραφίες. Συννεφιάζει. Λαχταράω. Τι; Μπας και πειράζει που δεν φαίνονται τα αυτιά; Να έβαζα μπαμπάκια από πίσω, κύριε πρόεδρε, να πετάνε; Όχι, δεν είναι εκεί το θέμα. Αλλά; Να, τα χρώματα του φωτογράφου είναι λίγο έντονα και μπορεί να μη γίνει δεκτή η φωτογραφία. Και τι θα γίνει αν, ο μη γένοιτο, δεν περάσει; Θα βγάλετε καινούργιες και θα ξανάρθετε. Και θα περιμένω πάλι τρεις ώρες;  Με κοιτάζει περίλυπη και η σιωπή της προς απάντησή μου. Παίρνω το χαρτί με τον κωδικό παραλαβής, την ευχαριστώ και βγαίνω το ίδιο περίλυπη από το γραφείο. Αυτό, με την πιθανή μη αποδοχή της φωτογραφίας, με τσάκισε...

Σήμερα είναι να πάω να παραλάβω το πασσαπόρτι μου. Το απόγευμα. Ελπίζω να πήγαν όλα καλά και να το πάρω, να μην κολλήσαμε στη φωτογραφία - καινούργιο τρίωρο δεν θα το αντέξω!!!