Η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ
«Στα 50 μου έμαθα να λέω όχι σε ό,τι μου κάνει κακό και μου χαλάει την
ψυχολογία. Έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι εμένα. Κατάλαβα έτσι πιο καλά
τις ανάγκες μου και έγινα μεμιάς πιο συγκαταβατική με όσους δεν μπορούν να με
ακολουθήσουν από εδώ και πέρα» μας αναφέρει, ορθά, η συγγραφέας του άρθρου για
τα 50 της/μας χρόνια.
Και συμπληρώνω εγώ
Κι αφού το κατάκτησα αυτό στα 50
μου και το εφάρμοσα όσο μπορούσα καλύτερα για να ανεβάσω την ψυχολογία μου και
να βελτιώσω κάποιες δυσάρεστες πτυχές της καθημερινότητάς μου, έρχομαι τώρα στα
65 να κάνω μια εν μέρει αναθεώρηση. Να στοχαστώ πως κάποιοι από εκείνους, που δυνητικά
μου χαλούσαν την ψυχολογία, δεν το έκαναν από πρόθεση. Απλά ήταν (και είναι
ακόμη ίσως) πιο αδύναμοι από μένα, πιο φοβισμένοι και νιώθουν την ανάγκη να
ακουμπούν πάνω μου για να αισθάνονται ασφαλείς - να παίρνουν λίγη από την
δύναμή μου, λίγη παρηγοριά από την συμπάθεια και κατανόηση του λόγου μου, λίγη αισιοδοξία
από την δική μου θετική ματιά και παραίνεση.
Κι εγώ κατανόησα αυτή τους την
προσέγγιση - καλύτερα από παλιά. Και δέχτηκα αυτή τους την αδυναμία - χωρίς βαρυγκώμια
όπως παλιά. Κι άπλωσα και πάλι την φτερούγα της στοργής - πιο προσεκτικά από
παλιά, χωρίς να κάνω συμβιβασμούς με την δική μου καλή ψυχολογία. Να βρεθεί η
χρυσή τομή - αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιατί αυτοί οι «κάποιοι» εκεί έξω,
οι λίγοι, οι επιλεγμένοι, είναι «δικοί» μας άνθρωποι -και μας χρειάζονται έστω
κι αν μας εκνευρίζουν πολλές φορές.
Γιατί αύριο μπορεί να τους χρειαστούμε,
αντίστοιχα, εμείς - να μην το ξεχνάμε κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου