Δεν υπάρχει σωστή στιγμή να αναφερθείς σε μια οδυνηρή απώλεια... Ποτέ δεν είναι νωρίς, ποτέ δεν είναι αργά... Κι από την άλλη, κάθε στιγμή είναι σωστή - και μόνο η δική σου ψυχή το ξέρει αυτό...
Κι όταν αποφασίσει εκείνη, θα σου πει και το πότε και το τι θα ακουμπήσεις σαν κατάθεση πάνω στη μνήμη εκείνων που έφυγαν... σαν ένα λουλούδι, σαν ένα χάδι...
Μια κατάθεση που θα κάνεις ξανά... και ξανά... με την ίδια γλυκόπικρη γεύση κάθε φορά... Μόνο που ο πόνος θα γίνεται πιο γλυκός... και θα νιώθεις μια τρυφερή νοσταλγία να παίρνει σιγά σιγά τη θέση του...
Καληνύχτα, αγαπημένοι μας Απόντες...
Κι όταν αποφασίσει εκείνη, θα σου πει και το πότε και το τι θα ακουμπήσεις σαν κατάθεση πάνω στη μνήμη εκείνων που έφυγαν... σαν ένα λουλούδι, σαν ένα χάδι...
Μια κατάθεση που θα κάνεις ξανά... και ξανά... με την ίδια γλυκόπικρη γεύση κάθε φορά... Μόνο που ο πόνος θα γίνεται πιο γλυκός... και θα νιώθεις μια τρυφερή νοσταλγία να παίρνει σιγά σιγά τη θέση του...
Καληνύχτα, αγαπημένοι μας Απόντες...
Στην Χημεία το λένε "υπό κανονικές συνθήκες πιέσεως και θερμοκρασίας". Στην πραγματικότητα αποχαιρετάς με την γλυκιά ανάμνηση στην άκρη του μυαλού να απλώνεται σιγά σιγά κι όσο κυλάει ο χρόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα παραμένει άλυτο σε μη κανονικές συνθήκες. Εκεί δηλαδή όπου η απώλεια ήρθε για να δημιουργήσει μια ψυχική αναπηρία. Εκεί όπου τα όνειρα έγιναν θρύψαλα που υποχρεωτικά πρέπει να ξανακολλήσουν, να ξαναγίνουν ένα ενιαίο σύνολο, στο οποίο όμως πάντα θα λείπει ένα σημαντικό κομμάτι.
Είμαι ευγνώμων που είχα την τύχη να ταιριάσω στον κανόνα της Χημείας περί κ.σ. φίλε μου Βαγγέλη! Σ' ευχαριστώ πολύ!
Διαγραφήδύσκολα τα πράγματα... κουράγιο καλή μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ πολύ Λαμπρινή μου!
Διαγραφή