Από το καινούργιο μου βιβλίο "Πάροδος Μουσών 9"

Η Μέλπω ήταν αλλού. Είχε τυλίξει τα χέρια της γύρω από το κορμί της σε μια προσπάθεια να αγκαλιάσει τον ίδιο της τον εαυτό, να τον προστατέψει από τον πόνο που την έσφαζε σαν μαχαιριά, να τον κανακέψει, να τον απομονώσει από τον κόσμο ολόκληρο, να τον κρύψει από τις λέξεις που έμπαιναν μέσα στο μυαλό της και το μούδιαζαν. Κινούσε ρυθμικά το σώμα της μπρος πίσω ανέκφραστη, χωρίς να βγάζει κανέναν ήχο, με το βλέμμα στυλωμένο στον πίνακα που κρέμονταν στον απέναντι τοίχο, αποτυπώνοντας κάθε του λεπτομέρεια με εκπληκτική καθαρότητα μέσα της. Όλα τα άλλα γύρω της είχαν χαθεί μέσα σε μια ομίχλη τόσο πυκνή που αν άπλωνε το χέρι θα την άγγιζε θαρρείς. Οι αισθήσεις της, τόσο αφύσικα οξυμένες λίγα λεπτά πριν, είχαν ναρκωθεί εντελώς. Δεν άκουγε, δεν ήθελε να ακούει, και δεν έβλεπε παρά μόνο το τοπίο στον πίνακα, ένα εκκλησάκι σε κάποιο Κυκλαδονήσι σκαρφαλωμένο σ’ έναν βράχο κι η θάλασσα να απλώνεται γαλήνια στα πόδια του.

Εκεί βρισκόταν. Σ’ αυτή τη θάλασσα. Βαθιά. Χαμένη. Με το νερό να την έχει σκεπάσει και τον βυθό να την τραβά όλο και πιο πολύ. Κι εκείνη είχε αφεθεί να βουλιάζει. Έβλεπε την επιφάνεια να απομακρύνεται, τον ήλιο να χάνεται, το σκοτάδι να πυκνώνει γύρω της και τους ήχους – κυρίως αυτούς – να  ξεθωριάζουν, να σβήνουν. Κι ήταν τόσο γαλήνια εδώ κάτω. Απόλυτη σιωπή. Εδώ θα έμενε, ένα έμβρυο στην αρχέγονη μήτρα, τόσο καλά προφυλαγμένο από κάθε κίνδυνο, από κάθε επιβουλή, από κάθε τρόμο. Να μην βλέπει. Να μην ακούει. Να μην αισθάνεται. Με το μυαλό άδειο και τον χρόνο ανύπαρκτο.