ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ... Η σάκκα

--Τα νεύρα μου...

--Τι έπαθες πρωινιάτικα;

--Σάκκα είχες;

--Τι πράγμα;

--Λέω – στο σχολειό είχες σάκκα;

--Αυτό πάλι πού κολλάει τώρα;

--Πες και θα σου πω...

--Όχι, έβαζα τα βιβλία στον μάρσιππο...

--Με δουλεύεις;

--Εσύ με δουλεύεις μ’ αυτά που ρωτάς... άκου αν είχα σάκκα... και βέβαια είχα, ασήκωτη...

--Και ποιος την κουβαλούσε;

--Ένας δούλος που είχε αγοράσει ο πατέρας μου  στο σκλαβοπάζαρο! Είσαι καθόλου καλά; Εγώ την κουβαλούσα, έγερνα μονόπαντα από το βάρος!

--Άει γεια σου...

--Που είχα σκεβρώσει; Υγεία το λες αυτό;

--Όχι... ανάληψη ευθυνών το λέω...

--Ανάληψη σάκκας ναι... ανάληψη ευθυνών - πόθεν;

--Η σάκκα μας είναι ευθύνη μας... την φτιάχνουμε, την πάμε στο σχολειό. Την φέρνουμε πίσω... Είναι υποχρέωση κάθε μαθητή, σωστά; Ένα βάρος που πρέπει να σηκώσουμε...

--Αν το δεις έτσι, σωστά...

--Τότε γιατί τρία στα τέσσερα παιδάκια πηγαίνουν σήμερα στο σχολειό τους με τα χέρια στις τσέπες και μια μαμά/γιαγιά/παππούς κουβαλάει τη σάκκα τους;  Πότε και πώς θα μάθουν ότι η ζωή έχει ζόρια, βάρη, αγκομαχητό αν δεν ξεκινήσουν από την σάκκα τους;

--Μπορεί να είναι πολύ βαριά...

--Οι δικές μας δεν ήταν; Εμείς τι ήμασταν, απόπαιδα; Κι άντε, είναι πολύ βαριά – μα οι περισσότερες έχουν ροδάκια... και σέρνει η γιαγιά τα ροδάκια στον ανήφορο και κλωτσάει ο μάγκας τα τενεκάκια στο δρόμο...

--Κι είναι κακό να κλωτσάς τα τενεκάκια; Κι εμείς το κάναμε, ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα στήναμε...

--Κακό δεν είναι – μπορεί να μας προκύψει ο καινούργιος Μέσσι! Κακό είναι να σέρνει τη σάκκα η γιαγιά κι εσύ να κλωτσάς...

--Τα τενεκάκια;

--Και την ευκαιρία σου να μάθεις τι θα πει υπευθυνότητα και «βάρη ζωής»!