Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου  "Πάροδος Μουσών 9"

Δεν ήρθε τελικά. Δεν ήρθε! Είσαι ηλίθια, Θάλεια, ηλίθια! Ο ιππότης πάνω στ’ άσπρο άλογο! Που θα σε άρπαζε από τη μίζερη επιλογή σου και θα φεύγατε  καλπάζοντας μέσα στη νύχτα! Για να ζήσετε εσείς καλά κι οι άλλοι – τι μας νοιάζει! Πόσο ανόητη μπορεί να είσαι! Κουτσάθηκε τ’ άλογο, χάθηκε ο ιππότης. Κουτσάθηκαν και χάθηκαν κι οι ελπίδες σου. Ότι κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή και θα αλλάξουν όλα. Κάτι, Θεέ μου, ένα θαύμα, μια κοσμογονία, ένας σεισμός – κάτι. Για να σε βγάλει από την παγίδα που μόνη σου έστησες κι έπεσες μέσα. Παραδέξου ότι αυτό ζητούσες κατά βάθος. Να νιώσει ότι σε χάνει, να ζοριστεί, να έρθει να γκρεμίσει την εκκλησιά και να σε τραβήξει απ’ το πηγάδι. Πόνταρες σε λάθος άλογο – κι έχασες. Ζαριά έρριξες κι έφερες ασσόδυο - κι έχασες. Και πήρες κι αυτόν τον έρημο τον άντρα στο λαιμό σου. Που σφίγγει πανευτυχής τα χέρια που τον συγχαίρουν. Που πιστεύει πως τώρα αρχίζει «βίον ανθόσπαρτον»! Και χαίρεται, και χαμογελά σαν μικρό παιδί που του χάρισαν το πιο όμορφο παιχνίδι. Εσένα! Ένα χαλασμένο, ξεκούρντιστο παιχνίδι, γυαλιστερό κι όμως διαλυμένο. Τόσο, που  αν σ’ αγγίξει, θα σκορπίσεις σε χιλιάδες κομματάκια θλίψης. Γέλα τώρα. Σε κοιτάζουν. Το όνειρο τελείωσε, δεν άρχισε καν, το μυαλό σου σού έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Μάζεψε λοιπόν τα κομματάκια, πιάσε το χέρι του άντρα σου και προχώρα παρακάτω. Εδώ είναι η μοίρα σου, εδώ κι η ευθύνη σου. Προχώρα και μην κοιτάξεις πίσω. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πια εκεί. Μόνο στάχτη και καμένα όνειρα. Μπροστά να κοιτάζεις. Μόνο μπροστά... έρημή μου Θάλεια...

Δεν ήρθε τελικά! Δεν ήρθε!