Ελληνίδα μάνα

Το αδελφάκι

-         Καλώς το κοριτσάκι μου. Έλα να φτιάξω καφεδάκι να τα πούμε, έχουμε μέρες να βρεθούμε.

-         Ναι, βέβαια - πέρασε καιρός από προχτές που ήρθες σπίτι!

-         Μη με πειράζεις, για μένα κάθε μέρα που δεν σε βλέπω είναι πολύς καιρός.

-         Μάνα μου γλυκιά δυο τετράγωνα πιο πέρα μένω, μην γίνεσαι υπερβολική.

-         Δεν λέω, είμαστε μια ανάσα δρόμος -άλλο όμως όταν σε είχα εδώ, στο σπίτι μας, κι άλλο δυο τετράγωνα παρακάτω.

-         Ε τι να κάνουμε τώρα, παντρεύτηκα βλέπεις -μήπως ήθελες να μένουμε εδώ με τον Μιχάλη, all together που λένε;

-         Γιατί, άσχημα θα ήταν; Πώς έμεναν οι παλιοί όλοι μαζί, γονέοι, παιδιά, εγγόνια, μια μεγάλη οικογένεια;

-         Θα αστειεύεσαι βέβαια! Μας φαντάζεσαι όλους μαζί κάτω από την ίδια στέγη; Το θέατρο του παραλόγου ή της υποκρισίας, διαλέχτε και πάρτε!

-         Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά. Πες μου τι κάνει το μωρό μας;

-         Το τρίχρονο ή το επωαζόμενο;

-         Και τα δυο. Και η Νεφελίτσα μου, η λαχταρίτσα μου, και το παλικαράκι που χοροπηδάει μέσα σου.

-         Αυτό ακριβώς! Χοροπηδάνε και τα δυο -η Νεφέλη από καναπέ σε πολυθρόνα κι ο μικρός από στομάχι σε νεφρά, με έχει πεθάνει. Άντε να μπω στον όγδοο, να φορτώσει κιλά, να σφηνώσει και να κάτσει ήσυχος επιτέλους.

-         Έλα, μην παραπονιέσαι, μια χαρά εγκυμοσύνη έχεις. Σε τρεις μήνες θα ξεμπουκάρει ο λεβέντης και τότε θα ξαναθυμηθείς τα ξενύχτια του πρώτου καιρού και θα νοσταλγήσεις την τωρινή κλωτσοπατινάδα που ωστόσο δεν ακολουθείται από ταΐσματα, αλλάγματα, πονάκια πρώτου τριμήνου κι όλα αυτά τα χαριτωμένα. Βέβαια θα έχεις το κοριτσάκι σου να σε βοηθάει, αυτό πού το πας!

-         Γι αυτό ακριβώς ήθελα να σου μιλήσω.

-         Για τις δουλειές που θα αναλάβει η μικρή;

-         Για κάτι περίεργα που άρχισε να μου λέει τώρα τελευταία, από τότε που μεγάλωσε και φάνηκε η κοιλιά.

-         Δηλαδή;

-         Ενώ έρχεται και την χαϊδεύει και λέει “ωωω το μωλό μαθ” και “πολύ θ’ αγαπάω αδελφούλη μου”, μου κάνει κάτι ερωτήσεις του τύπου “τώλα που θα έλθει το μωλό εμένα θα με αγαπάθ;” ή δηλώσεις τύπου “δεν θέλω να μου παίλνει τα παιχνίδια ο μικλόθ” κι άλλα τέτοια χαρωπά και πολύ με προβληματίζει η τόσο πρώιμη ζήλεια της.

-         Πρώιμη δεν είναι, απλά την εκδηλώνει πρώιμα γιατί είναι και έξυπνο παιδάκι το αστεράκι μου. Ξέρει από τα λεγόμενά σου (και πολύ καλά έκανες και της το είπες με λόγια απλά και με πολλή αγάπη) ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχει ακόμη ένα πλασματάκι που θα διεκδικεί την αγκαλιά και την αγάπη σου και θα χάσει το μονοπώλιο. Τι πιο φυσικό λοιπόν από το να ανησυχεί και, ευτυχώς, να εκφράζει αυτή της την ανησυχία.

-         Ευτυχώς;

-         Ναι κόρη μου, ευτυχώς. Σκέψου να τα ένιωθε όλα αυτά και να τα κρατούσε μέσα της. Κι εκείνη θα υπέφερε κι εσύ δεν θα ήξερες γιατί και κάπου, κάπως θα ξεσπούσε όλη αυτή η ένταση - μα στην ίδια με ανορεξίες και κακότροπη συμπεριφορά, μα στο μωρό ακόμα χειρότερα.

-         Και τι να κάνω μάνα μου; Εσύ τι έκανες με τον Ιάσονα όταν ήσουν έγκυος σε μένα; Ζήλευε έτσι κι εκείνος;

-         Εγώ ήμουν τυχερή με τον αδελφό σου γιατί, παρ’ όλο που ήταν στην ίδια ηλικία με το Νεφελάκι, ήταν πολύ ώριμο και στοχαστικό παιδάκι. Όπως κι εσύ, του είχα πει τα πάντα από την αρχή και σε περίμενε πώς και πώς. Του είχα βάλει επίσης στο μυαλουδάκι του ότι σε “σκαρώσαμε” για να έχει εκείνος συντροφιά κι ότι θα ήταν υπεύθυνος για σένα σαν μεγάλος αδελφός.

-         Πολύ έξυπνο αυτό.

-         Πραγματικά έκανε πολύ καλή δουλειά αυτή η έμπνευση. Έκανε σχέδια πώς θα σε κοιμίζει, πώς θα σου μαθαίνει τραγουδάκια, πώς θα παίζετε μαζί - ώρες μου τα εξιστορούσε. Με ρωτούσε συνέχεια πώς θα είσαι, αν θα τον αγαπάς κι όλο χάιδευε την κοιλιά που φούσκωνε. Ευτυχώς που δεν του έκοψε να ρωτήσει πώς θα βγεις από αυτήν την κοιλιά γιατί θα είχα ένα θεματάκι να του το εξηγήσω!

-         Κι από όσο ξέρω τα εφάρμοσε όλα αυτά κι αφού γεννήθηκα και με είδε φάντη μπαστούνι να έχω κάνει κατάληψη στην αγκαλιά σου.

-         Κατά γράμμα! Με το που σε φέραμε στο σπίτι σε ακούμπησα στο διπλό κρεβάτι και του είπα “αυτή είναι η αδελφή σου, κάτσε να την προσέχεις μην πέσει για να πάω να βάλω κανα πλυντήριο” λες και θα μπορούσες να κουνηθείς τριών ημερών νεογέννητο!

-         Και κάθισε;

-         Ακούνητος δυο ώρες! Ούτε για πιπί του δεν πήγαινε μπας και του πέσεις και χτυπήσεις. Καθόταν δίπλα σου ώρες και σε χάζευε και σε χάιδευε και σου έλεγε τα μύρια όσα από τα σχέδια που είχε για τους δυο σας.

-         Πάντα υπήρξε καλός αδελφός ο γλυκός μου!

-         Θυμάμαι μια μέρα, ήσουν κοντά δύο μηνών,  που μαγείρευα κι εσύ ξύπνησες κι έκλαιγες γιατί πεινούσες, ήλθε δίπλα μου με τα χέρια στη μέση σαν αιγινίτικο κανάτι και μου είπε “Μάνα είσαι εσύ; Που ακούς το μωρό να κλαίει και δεν πας να το ταΐσεις;” Κι όταν του είπα ότι θα το ταΐσω σε λίγο, μόλις κατεβάσω το μάτι, πήγε ο αθεόφοβος και σε πήρε αγκαλιά και σε κουβάλησε αγκομαχώντας, τριών χρόνων μωρό κι αυτός, στην κουζίνα και μου είπε επιτακτικά “τώρα να την ταΐσεις την αδελφή μου, δεν θέλω να κλαίει” και μ’ άφησε με το στόμα ανοιχτό.

-         Πραγματικά ήσουν, και ήμουν, πολύ τυχερή - άλλο αν μεγαλώνοντας παίζαμε μέχρι και ξύλο!

-         Και ποια αδέλφια δεν τσακώνονται και δεν παίζουν ξύλο κόρη μου; Ήσασταν βλέπεις και οι δυο πεισματάρηδες και ξερόλες κι αφ’ ότου κατάλαβες για τα καλά τον εαυτό σου, όλο κόντρα του πήγαινες.

-         Έχεις δίκιο, κόντρα για την κόντρα ήμουν.

-         Ωστόσο τα ξαναβρήκατε μετά την εφηβεία κι ακόμα καλύτερα από πρώτα. Κι έχω κι εγώ να καμαρώνω για το πόσο αγαπάτε και νοιάζεστε ο ένας τον άλλον.

-         Λες μάνα μου να σταθώ κι εγώ το ίδιο τυχερή με τα παιδιά μου;

-         Στο χέρι σου είναι κοριτσάκι μου. Να τους φέρεσαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να μοιράζεις την αγάπη και την αγκαλιά σου στα ίσα ακριβώς και να δείξεις εμπιστοσύνη στη Νεφέλη σου λέγοντας ότι θα είναι η μικρή μαμά για το μωρό σας - ακόμα πιο εύκολο για ένα κοριτσάκι να παίξει τη μαμά με μια ζωντανή κούκλα. Κι όλα καλά θα πάνε, θα το δεις.