Ελληνίδα μάνα

Η επιλογή

-         Δεν είμαι καλά…

-         Τόσο πολύ σου πονάει;

-         Ποιο να μου πονάει;

-         Το δόντι χριστιανή μου! Γι αυτό δεν ήρθες πρωινιάτικα στο ιατρείο;

-         Α ναι, το δόντι…

-         Φιλενάδα είσαι καλά; Δεν με πήρες χτες και μου είπες ότι σου πονάει το δόντι και να έρθεις πρωί πρωί να το δω; Εκτός κι αν εννοείς άλλο «δόντι», οπότε αντί για οδοντίατρο χρειάζεσαι σύμβουλο γάμου!

-         Ηρεμιστικά χρειάζομαι με την κόρη που έχω.

-         Δεν θα συνεννοηθούμε σήμερα… Τι σου έκανε πάλι η κόρη σου, μια χαρά κοπέλα;

-         Δεν μου έκανε.

-         Δεν σου έκανε τι;

-         Τη χάρη - να δώσει φαρμακευτική.

-         Έλα μου και σ’ έχασα;

-         Παιδί μου φαρμακοποιός δεν είμαι εγώ; Φαρμακείο δεν έχω;

-         Και πολύ πετυχημένο και κερδοφόρο μάλιστα.

-         Άει γεια σου. Τι ζήτησα λοιπόν; Να πάει η κόρη μου φαρμακευτική για να παραλάβει μια μέρα το φαρμακείο που έστησα με κόπο και αγώνα. Σίγουρη δουλειά και μια χαρά επιλογή για γυναίκα που θα κάνει και οικογένεια μια μέρα.

-         Και;

-         Και - τζίφος. Βιολογία θέλει, λέει, να κάνει έρευνα και τα σχετικά.

-         Ωραία επιλογή, έχει όνειρα το παιδί σου.

-         Βαλτή είσαι κι εσύ; Ποια βιολογία, ποια όνειρα; Για να φύγει μία ωραία πρωία στην Αμερική και να τη χάσω; Κι εγώ τι θα το κάνω το φαρμακείο, μοναχοπαίδι την έχω.

-         Κι επειδή εσύ έχεις μια στρωμένη δουλειά πρέπει ντε και καλά να απαρνηθεί το παιδί σου τα όνειρα και τους στόχους του;

-         Εσύ δεν συγχίστηκες που κανένας από τους γιους σου δεν θέλησε να γίνει οδοντίατρος; Επίσης στρωμένη και προσοδοφόρος δουλειά, να παραλάβει το ιατρείο;

-         Δε λέω, θα ήθελα ένα μου παιδί να συνεχίσει αυτό που κι εγώ με τόσο κόπο και αγώνα έστησα -αλλά δεν τους πίεσα ποτέ. Μη σου πω ότι δεν το πρότεινα καν.

-         Σοβαρά μιλάς;

-         Σοβαρότατα. Κατ’ αρχήν ο μεγάλος είχε από το δημοτικό αποφασίσει τι θα σπουδάσει -οικονομικά, για να ακολουθήσει τ’ αχνάρια του θείου του, του αδελφού μου, που είναι καθώς ξέρεις διευθυντής σε Τράπεζα και που ήταν πάντα το ίνδαλμα και το πρότυπό του. Μεγάλη και πολύ δυνατή η σχέση αγάπης μεταξύ τους.

-         Αλήθεια;

-         Βέβαια! Αφού στην Τρίτη δημοτικού, στην έκθεση «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω» είχε γράψει «εγώ όταν μεγαλώσω θα πάω στο πανεπιστήμιο (δεν διευκρίνιζε σχολή), θα κάνω μεταπτυχιακό στο Λόντον Σκουλ οφ Ικονόμιξ (όπως στο λέω, με Ξ στο τέλος, όπως έκανε κι ο μπάρμπας του) και μετά θα γίνω διευθυντής σε Τράπεζα (σαν τον μπάρμπα του και πάλι αλλά κατ’ ευθείαν μετά το μεταπτυχιακό, στα 23 του!)

-         Ωστόσο άλλα πράγματα έκανε στη ζωή του.

-         Από οικονομικά ξεκίνησε, σταθερά - άλλο αν μετά έκανε διαφορετικές επιλογές, πολύ καλύτερες πρέπει να πω από μια τραπεζική καριέρα.

-         Κι ο μικρός;

-         Ο μικρός κάτι σαν να ξεκίνησε να συζητάει για Οδοντιατρική στο γυμνάσιο αλλά το είδε διαφορετικά στο λύκειο. Συνειδητοποίησε ότι δεν του πήγαινε να είναι όλη μέρα κλεισμένος σε ένα ιατρείο σκυμμένος πάνω από ανοιχτά στόματα και προβληματικά πονεμένα δόντια κι αποφάσισε να πάει Οικονομικά κι αυτός και να μπει στον κόσμο των επιχειρήσεων - όπως κι έκανε τελικά.

-         Οπότε κανένα σου παιδί δεν θέλησε να παραλάβει το ιατρείο σου - και τόσο επιτυχημένο μάλιστα. Κρίμα…

-         Κρίμα γιατί; Επειδή επέλεξαν εκείνο που πίστευαν ότι τους πήγαινε περισσότερο; Φιλενάδα μου τα παιδιά μας πρέπει να κυνηγούν τα όνειρά τους ακόμα κι αν σε μας, με την -και καλά- μεγάλη πείρα ζωής, φαίνονται ουτοπικά, ανέφικτα, ανεδαφικά. Δεν έχει σημασία αν εμείς θεωρούμε ότι η επιλογή τους μπορεί να τα οδηγήσει σε οικονομική δυσπραγία, ότι δεν θα βρουν δουλειά, ότι θα απογοητευτούν στην πορεία. Το σημαντικό είναι να σπουδάσουν αυτό που λαχταρά η ψυχή τους και επιτρέπουν οι δυνατότητές τους και να ζήσουν όμορφη ζωή - κι εμείς είμαστε εδώ για να τα υποστηρίξουμε τώρα και να τα καμαρώνουμε αργότερα.

-         Ωραία όλα αυτά - αλλά εγώ τι θα το κάνω το φαρμακείο; Κι εσύ το ιατρείο;

-         Αυτό είναι το πρόβλημα; Επειδή δηλαδή εμείς κάτι πετύχαμε, κάτι που ήταν επιλογή μας στην τελική, πρέπει ντε και καλά να δεσμεύσουμε και τα παιδιά μας σ’ αυτό; Κι ας μην είναι η δική τους επιλογή;

-         Δεν μου απάντησες - τι θα τα κάνουμε;

-         Την απάντηση θα μας τη δώσει η ίδια η ζωή όταν φτάσει εκείνη η στιγμή. Προς το παρόν άσε το κοριτσάκι σου να ακολουθήσει το όνειρό του και στρώσου στην πολυθρόνα να δούμε καμιά φορά εκείνο το πονεμένο δόντι.