28^η Οκτωβρίου - κάποτε…

Κάποτε η εθνική επέτειος ήταν γιορτή για μας τους μαθητές - και την περιμέναμε ανυπόμονα.

Γράφαμε εκθέσεις και καταθέταμε σκέψεις και συναισθήματα για την «ημέρα».

Ετοιμάζαμε τα θεατρικά με τους δασκάλους μας.

Κάναμε πρόβες στο σχολείο και στο σπίτι για τα ποιήματα που θα απαγγέλαμε.
Μαθαίναμε ή ξαναθυμόμασταν τα βήματα από τους δημοτικούς χορούς - μακεδονίτικος (ήμουν στη Βέροια τότε), τσάμικος, καλαματιανός.
Κάναμε πρόβες για την παρέλαση τραγουδώντας με ενθουσιασμό τα εμβατήρια - «Μακεδονία ξακουστή/του Αλεξάνδρου η χώρα», «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν/σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά».
Την παραμονή της επετείου το σχολείο σημαιοστολίζονταν.
Οι γονείς έρχονταν με τα καλά τους να μας καμαρώσουν.
Βουρκώναμε στην έπαρση της Σημαίας μας και ριγούσαμε όταν ψάλαμε τον Εθνικό μας Ύμνο.
Ανεβαίναμε της σκηνή να πούμε το ποίημα μας με τρακ αλλά και συγκίνηση και χορεύαμε με καμάρι τους χορούς μας.
Ανήμερα την 28^η παρελαύναμε περήφανα στην Μητροπόλεως με τον κόσμο παραταγμένο στα πεζοδρόμια να μας χειροκροτεί.
Στη συνέχεια σκορπίζανε τα τμήματα της παρέλασης, συναντούσαμε γονείς και φίλους και κατακλύζαμε τα ζαχαροπλαστεία της πόλης για ρεβανί και γαλακτομπούρεκο.

Κάποτε η 28^η Οκτωβρίου ήταν γιορτή. Κάποτε…

Σήμερα; Τι από όλα αυτά βιώνουν τα παιδιά μας;

Και μη βιαστείτε να με πείτε παρωχημένη και γραφική - τη συγκίνηση στη θέα της Σημαίας μας και το ρίγος στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου θα έπρεπε να την βυζαίνουμε με το γάλα της μάνας μας…

Χρόνια πολλά, Πατρίδα μου!