Οι άθλοι του Ηρακλή

Τα αδέσποτα

Είμαι πολύ στεναχωρημένος σήμερα μα πάρα πολύ και θα σας πω το λόγο που δεν κάνω τρέλες ούτε βλακείες παρά κάθομαι σε μια γωνιά και κλαίω γιατί στη βόλτα που πήγαμε το πρωί με τη μάνα και τον Ρόμπι είδαμε δυο άγνωστα φιλαράκια που είχαν κομμένη την ουρά τους και είπε η μάνα έλεος, ελπίζω να μην είναι εγκατάλειψη, πάμε κοντά να δούμε αν έχουν κολάρο ή ταμπελάκι κι εγώ κοίταξα τον Ρόμπι όλο απορία γιατί δεν καταλάβαινα τίποτε και τον ρώτησα τι πα να πει εγκατάλειψη και τι σχέση έχει το ταμπελάκι που έχουμε κι οι δυο στο λαιμό μας κι εκείνος με κοίταξε με τόση μα τόση θλίψη που κόντεψα να βάλω τα κλάματα κι ας μην ήξερα γιατί και όση ώρα η μάνα προσπαθούσε να πλησιάσει τα σκυλάκια που όμως έφευγαν σαν τρομαγμένα και δεν την άφηνα να δει αν είχαν ταμπελάκι και άρχισε να τα βγάζει φωτογραφίες με το κινητό της ο αδελφός μου άρχισε να μου λέει με λυπημένη φωνή ότι υπάρχουν πολλά αδέλφια μας σκυλάκια και γατάκια που δεν έχουν σπίτι και οικογένεια σαν κι εμάς επειδή κάποιοι κακοί άνθρωποι τα παίρνουν από τις μαμάδες τους όταν είναι μωρά και τα παρατούν στο δρόμο ή κάτι άλλοι επίσης κακοί τα παίρνουν σπίτι τους και μετά τα βαριούνται και τα παρατούν κι αυτοί στο δρόμο και τα καημενάκια δεν έχουν να φάνε και πού να κοιμηθούν και ότι τα λένε αδέσποτα και κάποιοι άλλοι κακοί (πόσοι κακοί υπάρχουν στον κόσμο αλήθεια) τα κυνηγούν και τα χτυπούν κι όσο ο Ρόμπι μιλούσε τόσο βούρκωνα εγώ και στο τέλος έβαλα τα κλάματα πολύ δυνατά και ξαφνιάστηκε η μάνα που με άκουσε κι έτρεξε κοντά μου και τον ρώτησε τι του είπες του μωρού και κλαίει κι εκείνος της εξήγησε μαγκωμένος και μετά η μάνα μας πήρε και τους δυο αγκαλιά και βούρκωσε κι αυτή και είπε ότι δυστυχώς υπάρχει πολλή κακία στον κόσμο αλλά κι ευτυχώς υπάρχουν και καλοί άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν όσο πιο πολλά αδέσποτα μπορούν κι ο Ρόμπι μου ψιθύρισε κρυφά καθώς γυρνούσαμε ότι κι εκείνος κι εγώ κι όλα τα γατόσκυλα στο σπίτι ήμασταν αδέσποτα κάποτε αλλά από τα τυχερά που βρήκαμε σπίτι και αγάπη κι εγώ τότε άρχισα να κλαίω πιο δυνατά ακόμα και πήγα και σωριάστηκα στα πλακάκια κι έμεινα εκεί όλη μέρα κι ούτε και το αγαπημένο μου κόκκαλο που μου έφερε η μάνα δεν με παρηγορούσε  και τελικά αποκοιμήθηκα με δάκρυα και με τη σκέψη μου στα αδέρφια μου τα αδέσποτα εκεί έξω… κι αν με αγαπάτε λιγάκι σας παρακαλώ να τα φροντίζετε φίλοι μου και, αν θέλετε, να τα πάρετε το σπίτι σας να έχουν κι εκείνα μια ζεστή αγκαλιά όπως εγώ…