Ο μυστικός αρραβώνας

«Προχωρήσαμε προς το Λευκό Πύργο. Σουρούπωνε κι ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που κάναμε βόλτα εδώ. Είχαν γίνει τόσα πολλά από τότε… 

Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε. Δε χρειάζονταν λόγια, μου ήταν αρκετό που κρατιόμασταν από το χέρι και ένιωθα αυτή την αόρατη, πανίσχυρη κλωστή να με δένει μαζί του. Ξαφνικά σταμάτησε και στράφηκε προς το μέρος μου μ’ ένα ανεξιχνίαστο ύφος. Τον κοίταξα απορημένη. 

«Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να κάνω», είπε σοβαρά, «αλλά εδώ χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Απόρησα περισσότερο αλλά δεν πρόλαβα να ρωτήσω. Από την τσέπη του έβγαλε ένα γκρενά κουτάκι και το άνοιξε. Μέσα έλαμπαν δυο βέρες. Πήρε τη μικρότερη, την πέρασε στο δάχτυλό μου -δεν τολμούσα ούτε να ανασάνω. 

«Από αυτή τη στιγμή είσαι η γυναίκα μου για πάντα και για τα πάντα», μου ψιθύρισε και με φίλησε απαλά. Ύστερα μου έτεινε το κουτάκι χωρίς να πει τίποτα. Μόνο χαμογελούσε. 

Πήρα την άλλη βέρα, την πέρασα στο δάχτυλό του και του είπα το ίδιο σιγανά «Είσαι ο άντρας μου, ήσουν από πάντα και θα είσαι για πάντα, σ’ αγαπώ τόσο πολύ!»

(Από το «Βαλς μιας ζωής» που είναι η ιστορία των γονιών μου)

Το ημερολόγιο έλεγε  28 Οκτωβρίου του 1951 όταν έγινε ο μυστικός τους αρραβώνας…

Το ημερολόγιο έλεγε  28 Οκτωβρίου του 2010 όταν Εκείνη έφυγε για το μακρινό ταξίδι…

Δεν το ήξερα μέχρι τότε. Μου το αποκάλυψε ο Πατέρας μου μέσα σε ένα παραμιλητό οδύνης καθώς την αποχαιρετούσε για στερνή φορά - κι έμεινα άφωνη κι εμβρόντητη μπροστά στα απίστευτα γυρίσματα της ζωής…

Καλή σου ανάπαυση, Μάνα μου…
Καλή ανάπαυση και στους δυο σας…