Ελιγμοί

Σε παρακολουθώ από ώρα να με ακολουθείς. Ελίσσεσαι, με πλησιάζεις, απομακρύνεσαι. Αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει αυτό. Για αναποφάσιστος μου κάνεις, σαν να μην ξέρεις κι εσύ ο ίδιος τι ακριβώς θέλεις - να με προσεγγίσεις με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό  και με τον κίνδυνο ορατό ή να αλλάξεις κατεύθυνση και να στοχεύσεις αλλού; Για νέος μου κάνεις επίσης, στα χρόνια των γιων μου πάνω κάτω -ίσως και μικρότερος- κι αρκετά φιγουρατζής. Ζόρικα τα πράγματα

Αρχίζω κι εκνευρίζομαι. Έλα ή φύγε, αρκετά το παίξαμε το παιχνιδάκι. Να ξέρω κι εγώ πώς θα κινηθώ. Και πάνω που το σκέφτομαι αυτό, σε βλέπω να με πλησιάζεις - αποφασισμένος αυτή τη φορά. Με πιάνει ταραχή. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν. Τρέμουν τα χέρια μου. Παρακολουθώ με ένταση την κάθε σου κίνηση. Προσπαθώ να προβλέψω την επόμενη. Δεν είναι εύκολο, είσαι απρόβλεπτος. Και γι αυτό επικίνδυνος.

Με φτάνεις, σχεδόν με αγγίζεις. Μα δεν με κοιτάζεις. Έχεις την προσοχή σου στραμμένη σε κάτι μακρινό, κάπου στο βάθος. Με προσπερνάς. Τίποτε δεν συνέβη, τζάμπα η αγωνία μου. Συνειδητοποιώ πως για αρκετά δευτερόλεπτα κρατούσα την ανάσα μου. Αφήνω με ανακούφιση τον αέρα να βγει από μέσα μου. «Πάει, πέρασε κι αυτό» σκέφτομαι. Ο σφυγμός επανέρχεται στα φυσιολογικά του, τα χέρια ηρεμούν. Ηρεμώ κι εγώ και συνεχίζω την πορεία μου.

Τίποτε δεν έχω φοβηθεί  τόσο πολύ στην (οδηγική)  ζωή μου όσο τους φιγουρατζήδες με τα μηχανάκια!