Τα χελιδόνια που έχασα...

Πάνε χρόνια, πολλά, που δεν βλέπω χελιδόνια - ίσως να μην έχουν πέρασμα από εδώ που μένω, ίσως κάποτε να είχαν και κάποιοι τα απόδιωξαν... δεν ξέρω.

Με θλίβει πολύ αυτό... Είχα μάθει στη Βέροια, παιδί τότε, να τα βλέπω όλο το καλοκαίρι, από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο.. Να τα καλωσορίζουμε όλα τα παιδιά κάθε Απρίλη,να χαιρόμαστε που ξαναγύριζαν στις παλιές τους φωλιές, να παρακολουθούμε εντυπωσιασμένα το χτίσιμο των καινούργιων, να περιμένουμε με αγωνία και προσμονή να "σκάσουν" τα αυγουλάκια, να ξεφωνίζουμε από χαρά κι ενθουσιασμό μόλις βλέπαμε τα κεφαλάκια των νεοσσών να προβάλουν με ανοιχτά τα μικροσκοπικά πεινασμένα στόματα, να τα ενθαρρύνουμε τις πρώτες πτήσεις τους, να χειροκροτούμε με ενθουσιασμό τις πετυχημένες τους προσπάθειες και, τέλος, να τα αποχαιρετούμε με αγάπη και μια αδιόρατη θλίψη κάθε Οκτώβρη ευχόμενα καλό κατευόδιο και στο επανιδείν - και να τα περιμένουμε με λαχτάρα την επόμενη άνοιξη.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς διάβαζα στο λησμονημένο τετράδιο την έκθεση που είχε γράψει 55 χρόνια πριν ένα δεκάχρονο κορίτσι...

Αγαπημένα μου χελιδόνια να είστε καλά όπου κι αν είστε!
Καλό σας κατευόδιο και μια ευχή από καρδιάς - εις το επανιδείν!