«Το χρυσό σφυράκι

(παιδικό παραμύθι)

Ήταν κάποτε ένα μικρό κοριτσάκι που γεννήθηκε ανάπηρο, με καμπούρα στο σώμα του και ατροφικό χέρι. Ο πατέρας του, αγρότης, την απέρριψε με το που γεννήθηκε γιατί θα του ήταν άχρηστη σαν εργάτρια στο κτήμα και δεν έχανε ευκαιρία να την κακομεταχειρίζεται. Η μικρούλα όμως δεν τόβαλε κάτω και με όπλο το “χρυσό σφυράκι” της που από την μια “χτυπούσε” με αγάπη κι από την άλλη με προσευχή κατόρθωσε να τον μαλακώσει και να τον φέρει κοντά της».

Όλοι κρατούμε ένα σφυράκι στο χέρι, μόνο που είναι μισό μισό. Από την μια μεριά είναι χρυσό και “χτυπάει”  με αγάπη, με συμπόνια, με κατανόηση. Από την άλλη είναι ατσάλινο και “χτυπάει” με σκληρότητα, με αδικία, με απαξίωση. Κι αυτή του η πλευρά είναι πολύ πιο φθαρμένη από την άλλη…γιατί χρησιμοποιείται πολύ περισσότερο. Μας είναι τόσο πιο εύκολο να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, να απαξιώνουμε, να πληγώνουμε, να αδιαφορούμε, να προσπερνούμε, να λοιδορούμε,  να γινόμαστε κήνσορες και τιμητές των άλλων εθελοτυφλώντας συστηματικά για τα δικά μας λάθη, παραλείψεις, αστοχίες…