Οι άθλοι του Ηρακλή

Το μεγάλο ταξίδι

Σας τα έχει πει η μάνα για την Ζανετούλα μας, το ξέρω… εγώ την παρακάλεσα να σας τα πει εκείνη γιατί εμένα ήταν θολά τα ματάκια μου από το πολύ κλάμα κι έτρεμαν τα πατουσάκια μου κει δεν μπορούσα να γράψω γιατί το γατονάκι μας δεν είναι πια κοντά μας κι εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε και ξαφνικά την είδα στην αγκαλιά της μάνας που την κοίταζε με πολλή θλίψη και μετά σηκώθηκε και την έβαλε στο κρεβάτι και την τύλιξε ολόκληρη με το κουβερτάκι της κι εγώ ανησύχησα που δεν θα μπορεί να πάρει ανάσα κι έτρεξα να την ξετυλίξω αλλά η μάνα δεν με άφησε και με πήρε αγκαλιά και μένα και τον Ρόμπι και μας είπε πολύ λυπημένη ότι το Ζανετάκι μας πέθανε και δεν θα είναι πια μαζί μας κι εγώ πολύ ταράχτηκα, τι θα πει πέθανε και πού πήγε και τη ρώτησα μαγκωμένος μήπως έφυγε επειδή την κυνηγούσα να παίξουμε και την ζούλαγα αλλά μου είπε όχι, αρρώστησε από κάποιο μικρόβιο που έκανε κακό στην καρδούλα της και σταμάτησε να χτυπάει κι εγώ πολύ συγχίστηκα με μένα, πού ήμουν εγώ να το σκοτώσω αυτό το μικρόβιο που κάνω και το παλικάρι αλλά με χάιδεψε λέγοντας ότι τα μικρόβια είναι αόρατα και δεν καταλαβαίνω πώς ένα πράμα που δεν φαίνεται κάνει τόσο μεγάλο κακό αλλά δεν το ρώτησα γιατί εμένα με έκαιγε πού είχε πάει η Ζανέτ κι είπε η μάνα πως η ψυχούλα της πήγε στην χώρα του Ουράνιου Τόξου που είχαμε δει μια μέρα στον ουρανό μετά από μεγάλη βροχή κι εκεί έχει έναν απέραντο κήπο με λουλούδια κι όλο ήλιο και πάνε όλα τα ζωάκια όταν πεθαίνουν και κλείνουν για πάντα τα ματάκια τους και τρέχουν και παίζουν χαρούμενα και τότε σαν να παρηγορήθηκα λιγάκι γιατί πολύ της άρεσε της Ζανέτ μας να κάθεται στον κήπο με τη λιακάδα και πήγαμε με τον Ρόμπι και την φιλήσαμε και της είπαμε καλό ταξίδι για τον ουρανό αλλά αμέσως μετά ξανασυγχίστηκα γιατί την πήρε ο μπαμπάς έτσι τυλιγμένη και την έβαλε σε ένα λακουβάκι που είχε σκάψει στον κήπο κι εγώ του όρμησα και τον άρπαξα από το μανίκι, πού την βάζεις στο χώμα την Ζανετούλα μας, αλλά η μάνα με κράτησε και μου εξήγησε ότι η ψυχές πάνε στο Ουράνιο Τόξο και τα σώματα στην αγκαλιά της Μάνας Γης για να στηρίζουν τις ρίζες από τα λουλούδια του κήπου και μόνο έτσι τον άφησα γιατί η Ζανέτ μας αγαπούσε πολύ τα λουλούδια του κήπου  κι αφού η μάνα ακούμπησε ένα κλαράκι γαζία πάνω στο κορμάκι της την σκέπασε ο μπαμπάς με χώμα κι έβαλε από πάνω την αγαπημένη της πλάκα, εκείνη που καθόταν και λιαζότανε και για μια στιγμή σαν να μου φάνηκε πως την έβλεπα κι η μάνα έβαλε ακόμη ένα κλαράκι γαζία που μύριζε τόσο όμορφα πάνω στην πλάκα και σκέφτηκα ότι θα είναι χαρούμενη η γατίτσα μας  εκεί ψηλά που πήγε να βλέπει που στολίσαμε το σπιτάκι της με τόσο ωραία λουλούδια και πόσο πολύ την αγαπάμε και θα την αγαπάμε για πάντα γιατί είπε η μάνα πώς όσο θυμόμαστε κι έχουμε στη καρδιά μας τους αγαπημένους μας που πήγαν στο Ουράνιο Τόξο εκείνοι θα είναι συνέχεια κοντά μας και θα μας προσέχουν από εκεί ψηλά κι εγώ πάντα θα την αγαπάω και σας αφήνω τώρα, πάω να κόψω ένα τριαντάφυλλο που είδα το πρωί να της το πάω και να την θυμάστε κι εσείς και να την αγαπάτε γιατί ήταν πολύ γλυκό γατονάκι και τόσο όμορφο και παιχνιδιάρικο και δεν έπρεπε να πεθάνει τόσο  μικρούλι κι εγώ πάλι θα κλαίω τώρα…