Ο γιαρμάς της νοσταλγίας

Πού πήγαν οι γιαρμάδες; Χρόνια τώρα; Πού πήγαν αυτά τα ζουμερά, πεντανόστιμα ροδάκινα με την βελούδινη φλούδα και την υπέροχη γεύση; Που, παιδιά στην Βέροια,  τα τρώγαμε ολόκληρα κι έσταζαν τα ζουμιά στο σαγόνι και τον λαιμό, να  λεκιάζουν την μπλούζα και να φωνάζουν οι μανάδες μας; Μα ποιος τις άκουγε; Αρπάζαμε το ώριμο μελωμένο φρούτο από το καφάσι, το ξεπλέναμε στα γρήγορα και ξεχυνόμασταν στην αυλή με τη μουριά και τα γύρω καλντερίμια παίζοντας ακούραστα κι ασταμάτητα.

Πού πήγαν οι γιαρμάδες; Δεν θα είναι υπερβολή αν σας πω ότι δεν τους έχω ξαναγευτεί από τότε που έφυγα από την πατρίδα μου -όχι «εκείνους» τους γιαρμάδες. Και δεν είναι η ανάμνηση κι η νοσταλγία που εξωραΐζει εκείνη την αξέχαστη γεύση. Χρόνια τώρα βλέπω εντυπωσιακά ροδάκινα στις φρουταγορές και στις λαϊκές, βλέπω την ταμπελίτσα «γιαρμάδες Ημαθίας» και πλησιάζω με λαχτάρα. Πιάνω ένα φρούτο και, σαν το λαγωνικό, αρχίζω να το μυρίζω. Τζίφος -σχεδόν πάντα… Είτε κολοκύθι μυρίζω είτε «γιαρμά», ένα και το αυτό. Και φεύγω απογοητευμένη για τον παρακάτω πάγκο, για την επόμενη φρουταγορά.

Κάποιος παραγωγός κάποτε μου έδωσε μια εξήγηση γι αυτήν μου την άκαρπη αναζήτηση. Οι αυθεντικοί γιαρμάδες, μου είπε, πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στις αγορές της Ευρώπης όπου πιάνουν καλύτερες τιμές και γι αυτό έχουν εξαφανιστεί από την δική μας αγορά. 

Να το δεχτώ εν μέρει. Σαφώς και δικαιούνται οι παραγωγοί μας να επιδιώξουν το καλύτερο για την παραγωγή τους -ο κόπος και οι θυσίες και οι αγωνίες τους πρέπει να ανταμειφθούν ανάλογα.Αλλά ας μείνει κάτι και για μας. Ας κυκλοφορήσουν κι εδώ, στον τόπο τους, λίγοι από εκείνους τους ζουμερούς, θεσπέσιους Βεροιώτικους γιαρμάδες της παιδικής μου ηλικίας.

 Στο κάτω κάτω της γραφής το δικαιούμαι - δίπλα στις φάρμες τους γεννήθηκα και με την γεύση τους μεγάλωσα!