Κυνηγούσες τον ήλιο…

 

Γεννημένο στο κολαστήριο έζησες τις πρώτες βδομάδες της μικρής ζωούλας σου μέσα στα σκοτάδια - και μέσα στα σκοτάδια κρυβόσουν τρομαγμένο για να γλιτώσεις μέχρι που σε βρήκαν και σε έσωσαν οι εθελοντές φιλόζωοι του Μοσχάτου.

Στις ελάχιστες μέρες που έζησες στην αγκαλιά μας, που σε τυλίξαμε με την αγάπη και την έγνοια μας, που ομόρφυνες τη ζωή μας, κυνηγούσες τον ήλιο. Έψαχνες να βρεις τις γωνιές που έπεφταν οι ακτίνες του, κουκούβιζες εκεί και λαγοκοιμόσουν όρθιο μέχρι που έφευγε ο ήλιος - κι έφευγες κι εσύ, άλλαζες γωνιά και τον ακολουθούσες. Είχες στερηθεί το φως και τη ζεστασιά του και τον ρουφούσες με ευδαιμονία…

Έφυγες Λεμονάκι μας… Έτσι, στα ξαφνικά, όταν κανείς δεν το περίμενε. «Πανλευκοπενία», συμπέρανε ο γιατρός σου από την περιγραφή που του έκανα - ο εφιάλτης και η κατάρα των μωρών γατιών. Έφυγες και μας άφησες κομμάτια…

Καλό σου ταξίδι γλυκό μας γατονάκι. Δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις, δεν τόθελε η μοίρα σου. Έφυγες και πήγες στον ήλιο που τόσο λάτρευες παίρνοντας μαζί σου ένα κομμάτι από την ψυχή μας… μα θα είσαι πάντα εδώ…

RIP Λεμονάκο μας αγαπημένε…