Από την «Δωροθέα», το τρίτο μου υπό έκδοση βιβλίο, ένα εντελώς αυτοβιογραφικό απόσπασμα που σχετίζεται με τον αρραβώνα μου με τον καλό μου (ναι, οι παλιότεροι τα συνηθίζαμε κάτι τέτοια πιότερο από τους νεότερους) σαν σήμερα πριν 41 (κι ας μου φαίνεται σαν χτες) χρόνια!

{Καινούργιοι γείτονες λοιπόν. Πριν λίγο έφτασε το φορτηγό και τώρα ξεφορτώνουν, νυχτιάτικα. Ακούω τα έπιπλα που σέρνουν πάνω από το κεφάλι μου. «Ένα ζευγάρι με δυο παιδάκια, κοριτσάκια, αυτός στρατιωτικός, λοχαγός νομίζω, τώρα μετατέθηκε στο στρατόπεδο, ξέρεις, εδώ πιο κάτω, λίγο έξω από το χωριό μας, η γυναίκα του δε δουλεύει, θα κάνετε και παρέα, να μην είσαι μόνη σου κοπέλα μου».

Πλήρες βιογραφικό δια στόματος κυρά Βαγγελιώς, της  σπιτονοικοκυράς μου, που τίποτε δεν της ξεφεύγει απ’ ό,τι συμβαίνει στο χωριό. Στην αρχή πήγε να με ψαρέψει, να φτιάξει και το δικό μου βιογραφικό, αλλά μάλλον της βγήκε λειψό, φτωχικό. «Αρραβωνιασμένη, ε;» (είδε τη βέρα στο αριστερό), «καλό το παλικάρι;» (καλό, αλλιώς δεν θα τό ’παιρνα), «του σιναφιού;» (ναι, γιατρός κι αυτός). Σταμάτησε απογοητευμένη από τις λακωνικές μου απαντήσεις. «Καλό είναι που είσαι αρραβωνιασμένη», σχολίασε τελικά. Ξαφνιάστηκα. «Καλό για ποιον;» τη ρώτησα. «Μα για σένα βέβαια», απόρησε με τη σειρά της που δεν καταλάβαινα τα αυτονόητα. «Μικρή κοπέλα, λεύτερη, μόνη σου σ’ ένα χωριό, δεν κάνει, δεν το βλέπεις; Ενώ τώρα με τη βέρα…» Άφησε τη φράση ατέλειωτη και με κοίταξε με νόημα.

Προβληματίστηκα. Δηλαδή; Μια γυναίκα μόνη της σ’ ένα χωριό κινδυνεύει; Από τα αρσενικά του χωριού; Ακόμα κι αν δεν δώσει κανένα δικαίωμα; Και θα με προστατέψει η βέρα; Σημάδι πως ανήκω σε άλλο αρσενικό; Ένιωσα τη φεμινιστική παντιέρα να υψώνεται μέσα μου κι άρχισα να επιχειρηματολογώ ανάλογα. Με σταμάτησε στις πρώτες φράσεις.

«Καλά όλα αυτά, κορίτσι μου, αλλά για την πόλη. Εδώ είναι χωριό κι ο κόσμος σκέφτεται αλλιώτικα. Βέβαια, κάτι που είσαι γιατρίνα, κάτι που είσαι αρραβωνιασμένη, άμα προσέξεις και λιγάκι δεν θα ’χεις κανένα πρόβλημα»}.