Οι άθλοι του Ηρακλή

Ο γάιδαρος 

Ντρέπομαι λιγάκι γι αυτά που θα σας πω σήμερα… όχι για την αιτία της κουβέντας που είχα με τον Ρόμπι αλλά για την κακή μου συμπεριφορά και που τον στενοχώρησα και ήμουν αγενής και μπρούτος (αυτό δεν ξέρω τι είναι, το λέει όμως η μάνα όταν κάποιος γίνεται γάιδαρος) κι εκεί ακριβώς είναι το θέμα μας, στον γάιδαρο, όχι αυτόν που λέει η μάνα μπρούτο αλλά τον άλλον, τον κανονικό με τα μεγάλα αυτιά, κι εκεί είναι το θέμα μας, στα αυτιά τα μεγάλα, και μάλλον τα μπουρδούκλωσα πολύ οπότε ας τα πάρουμε με τη σειρά και που λέτε έβλεπα μίκυμάου στην τηλεόραση γιατί μόνο παιδικά με αφήνει η μάνα να βλέπω, άντε και καμιά διαφήμιση για αντηλιακά που έτσι κι αλλιώς δεν τα χρειάζομαι μιας και είμαι μαύρος από μόνος μου και ξαφνικά αρχίζει ένα τραγουδάκι «ήταν ένα γάιδαρος / με μεγάλα αυτιά» κι εμφανίζεται ένα αστείο ζωάκι με κάτι αυτούμπες νααα!!! και βάζω εγώ τα γέλια και μετά κάνω μια έτσι και κοιτάζω τον Ρόμπι και βλέπω τις αυτάρες του και δώστου νέα γέλια και του λέω «είσαι σίγουρος πως είσαι σκύλος γιατί εγώ για μαύρο γάιδαρο σε κόβω» κι εκείνος σταμάτησε να μασουλάει ένα πλαστικό κόκκαλο που είχε και με κοίταξε παραξενεμένος, κοίταξε μετά και τον γάιδαρο στην τηλεόραση και κατάλαβε και κάτι πήγε να θυμώσει που τον κορόιδευα αλλά μετά σαν να άλλαξε γνώμη γιατί το μάτι του πήρε μια πονηρή λάμψη και το ξέρω καλά εγώ αυτό το βλέμμα και σκέφτηκα «ωχ, πάλι κοτσάνα είπα, καρότο, και θα με ξεφτιλίσει» αλλά εκείνος μου είπε ήσυχα ήσυχα «ψιτ, μικρέ, δεν κοιτάς καλύτερα τα μούτρα σου στον καθρέφτη της μάνας;» κι εγώ γύρισα προς τον καθρέφτη έτσι που ήμουν αραγμένος στο κρεβάτι και τι να δω; ένα μαύρο κουτάβι με κάτι αυτούμπες ναααα!!! και κατάλαβα πως ήμουν εγώ γιατί αυτό κουνιόταν όταν κουνιόμουν κι εγώ και πώς βρέθηκαν αυτές οι αυτάρες στο κεφάλι μου που είχα τόσο όμορφα και χαριτωμένα αυτάκια και πολύ συγχίστηκα και πήγα να βάλω τα κλάματα και τότε ο αδερφός μου ο βούδας αντί να γελάσει άπλωσε την πατουσάρα του και μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε να μη στενοχωριέμαι γιατί είμαι, λέει,  λυκοσκυλάκος σαν κι αυτόν κι όλα τα λυκάκια κάποια στιγμή σηκώνουν τα αυτάκια τους όρθια και γίνονται αυτούκλες αλλά αυτή είναι, λέει,  και η χάρη μας και σιγά τη χάρη, καθόλου δεν μου άρεσαν τα καινούργια μου αυτιά κι εγώ ήθελα πίσω τα παλιά τα μικρά αλλά δεν γίνεται αυτό και τότε ο Ρόμπι μου είπε και κάτι σοφά λόγια όπως «ποτέ δεν κοροϊδεύουμε κάποιον για κάτι παράξενο ή ελαττωματικό που έχει» και «ό,τι κοροϊδεύεις, το λούζεσαι» και ακόμα ότι δεν κάνουμε ποτέ μπούλινγκ (μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω τι είναι αυτό) στους πιο αδύναμους και για να μην πολυλογώ πολύ συγχίστηκα - και που φέρθηκα σαν γάιδαρος (αυτό επίσης δεν το καταλαβαίνω, τι έχει ο γαϊδαράκος, μια χαρά ζωάκι είναι κι ας έχει αυτάρες) και που στενοχώρησα τον αδερφό μου και του υποσχέθηκα πως ποτέ ξανά δεν θα κοροϊδέψω κάποιο ζωάκι αλλιώτικο ή παράξενο κι εκείνος μου έδωσε μια γλυψιά κι έτσι ξαναγίναμε φιλαράκια.