Πρώτη του Αυγούστου σήμερα κι έφτασε ο (κατά παράδοση) μήνας των διακοπών - αν και προσωπικά προτιμώ τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβρη για αποδράσεις καλοκαιρινές.
Μαζί με όλους φεύγει και η Δωροθέα για διακοπές - ας την κατασκοπεύσουμε λιγάκι σ’ αυτό της το ταξίδι!  *

«Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ, το κατάλευκο επιβλητικό φέρρυ, είχε μόλις λύσει τους κάβους κι απομακρυνόταν αργά από την αποβάθρα της Ραφήνας με προορισμό τις Κυκλάδες – Άνδρο, Τήνο και Μύκονο. Καθισμένη σε ένα από τα παγκάκια της πρύμνης η Δωροθέα έβλεπε το λιμάνι να απομακρύνεται με μια αίσθηση ανακούφισης λες κι αυτή η απόδραση να την απελευθέρωνε από τις δύσκολες καταστάσεις που είχε βιώσει τους τελευταίους μήνες. Είχε δεχτεί με μεγάλη ευχαρίστηση την πρόταση του Θεόφιλου να πάνε για διακοπές λίγων ημερών στην Άνδρο στο τέλος του Αυγούστου μιας και ολόκληρο το καλοκαίρι το είχαν περάσει στην Αθήνα λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων. Οι μικρές είχαν κατενθουσιαστεί αφού θα ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαιναν σε καράβι και μάλιστα «μεγάλο, από εκείνα που βάζουν και αυτοκίνητα μέσα», όπως είχε εξηγήσει με περισπούδαστο ύφος η Μαρίνα στην μικρή της αδελφή.

Έτσι, αφού φόρτωσαν βαλίτσες, σωσίβια, κουβαδάκια κι όλα τα σχετικά στο αμάξι, βρίσκονταν τώρα να αρμενίζουν σε μια θάλασσα ακύμαντη με μόνο ένα ανεπαίσθητο αεράκι να ρυτιδιάζει πού και πού την επιφάνεια και να ανεμίζει ελαφρά την σημαία την πρύμνης. Ο Θεόφιλος είχε πάρει τις κόρες τους κι είχαν ξεκινήσει για εξερεύνηση στο καράβι με τελικό προορισμό το κυλικείο για παγωτά, κάτι που τις είχε κάνει να τσιρίξουν από ενθουσιασμό. Η Δωροθέα απολάμβανε τη μοναξιά της και την γαλήνη του δειλινού βλέποντας την καταπράσινη ακτή να ξεμακραίνει και τον ήλιο να ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Αιγαίου αφού πρώτα είχε βάψει ρόδινα και μαβιά τα ανάερα σύννεφα του ορίζοντα. 

Ωστόσο δεν ήταν εντελώς μόνη αφού δίπλα της καθόταν φρόνιμα και χουζούρευε ο Μπρούνο, ο καφετής κουταβούλης που είχαν βρει με την Μαρίνα στα τέλη Μαΐου έξω από το σχολείο της παρατημένο στη νησίδα της λεωφόρου να τις κοιτάζει με βλέμμα πανικόβλητο από τα αυτοκίνητα που περνούσαν ξυστά δίπλα του κι ανάμικτο με παράκληση  κι απόγνωση. Η Μαρίνα έτρεξε κοντά του, τον χάιδεψε κι εκείνος κούρνιασε στην αγκαλιά της τρέμοντας. «Θα τον πάρουμε μαζί μας μαμά; Είναι μοναχούλης του, ποιος θα τον φροντίζει τώρα που δεν έχει τη μαμά του; » την ρώτησε παρακλητικά και με αγωνία η κόρη της. Η Δωροθέα έμεινε για λίγο σιωπηλή ζυγιάζοντας την κατάσταση ενώ δυο ζευγάρια μάτια, κοριτσίστικα και κουταβίσια, την κοίταζαν με προσμονή και ικεσία. «Εντάξει», είπε τελικά κάνοντας την κόρη της να χοροπηδήσει ενθουσιασμένη και το κουταβάκι να την μιμείται, «κι ελπίζω να μην το μετανιώσω», σκέφτηκε μέσα της.

Δεν το μετάνιωσε κι ας αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις και οι δουλειές της μέσα στο σπίτι. Κι ο κύριος λόγος, πέρα από τη χαρά που έφερε το κουτάβι στα παιδιά της, ήταν η ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση που είχε πάνω στην Αννούλα. Η μικρή της κόρη το λάτρεψε από την πρώτη στιγμή - χαλάρωσε, γελούσε περισσότερο, ξεδίπλωσε κάποιες πτυχές του χαρακτήρα της όπως συντροφικότητα, υποχωρητικότητα, συνεργασία και τρυφερότητα που ήταν κρυφές μέχρι τότε και που έκαναν την Δωροθέα να ευλογεί την ώρα που αποφάσισε να πάρει το κουταβάκι στο σπίτι. Το κοριτσάκι της έδειχνε να κάνει άλματα στην πορεία της προς την έξοδο από την απομόνωση και αιτία γι αυτό ήταν ο σκυλάκος. Η Μαρίνα τον ονόμασε Μπρούνο επειδή έτσι έλεγαν τον σκύλο της καλύτερης φίλης της στο σχολείο, η Δωροθέα είπε ότι του ταιριάζει επειδή ήταν καφετής κι η Αννούλα τον ξαναβάφτισε «Μπούνο» και κυλιόταν μαζί του με τις ώρες στο πάτωμα. Όσο για τον Θεόφιλο, και μόνο η χαρά στα μάτια των κοριτσιών του και η ελπίδα στης γυναίκας του ήταν αρκετός λόγος για να τον αποδεχτεί χωρίς δεύτερη κουβέντα».

*Από την «Δωροθέα», το τρίτο μου βιβλίο,

που αναμένεται να κυκλοφορήσει
μέχρι το τέλος του χρόνου.