Τα αγγειά

«Να συχωράς τα αγγειά» έλεγε φουρκισμένη η μάνα μου κάθε φορά που έπρεπε να ανεχτεί καταστάσεις ενοχλητικές έως και εξοργιστικές για να μην πληγώσει αγαπημένα πρόσωπα που παρεμβάλλονταν άθελα ή για να μην προκαλέσει επικίνδυνους κραδασμούς σε σχέσεις εύθραυστες και προβληματικές που, ωστόσο, της ήταν πολύτιμες - είτε αυτές καθαυτές είτε σε συσχετισμό με άλλες εμπλεκόμενες σχέσεις. Ξέρετε, το περίπλοκο γαϊτανάκι των διανθρώπινων και διασυγγενικών σχέσεων.

Α ρε μάνα… πόσο δίκιο είχες. Kαι πόσο αυτόματα έρχεται στη σκέψη μου τούτο σου το απόφθεγμα σε ανάλογες δικές μου περιπτώσεις - κι ας μην έμαθα ποτέ πώς προέκυψε ακριβώς. Το θεωρούσα πάντα δεδομένο, ήταν τόσο προφανής η ερμηνεία του για μένα μετά από τόσα ακούσματα συνδεδεμένα με τις αντίστοιχες αφορμές τους που δεν σκέφτηκα να σε ρωτήσω τότε που μπορούσα. Και τώρα είναι πια πολύ αργά για να το κάνω… έφυγες εσύ, έφυγε κι ο πατέρας που θα μπορούσε να μου δώσει μια απάντηση - εκείνος όλα τα ήξερε θαρρώ…

Ωστόσο δεν πειράζει, μάνα μου - έμεινε η ρήση σου να εκτονώνει την δική μου φούρκα όποτε και αν προκύπτει και να γίνεται η αφορμή, για μια ακόμη φορά, να σε βλέπω σε μιαν άκρη του σπιτιού μας να μου χαμογελάς και να μου λες καρτερικά «μη συγχίζεσαι παιδάκι μου, θα περάσει κι αυτό» - κι είναι τόσο παρήγορη ετούτη σου η παρέμβαση…

Κι έτσι, σου ανταποδίδω το χαμόγελο και «συχωρώ» κι εγώ τα «αγγειά»!