Πέμπτη 16 Αυγούστου 2018



Αντίο φιστικιά μου…

Σε φύτεψε ο πατέρας 45 χρόνια πριν μαζί με πολλές άλλες αδελφές σου στο γυμνό, τότε, οικόπεδο με το λυόμενο στη μέση. Σας θυμάμαι όλες, μικρά λιγνά δεντράκια, να θεριεύετε χρόνο με το χρόνο και να γίνεστε νεαρά, δυνατά και καταπράσινα δέντρα μαζί με τα τρία -αδύναμα τότε και τεράστια τώρα- πεύκα και τις δυο ελιές της αυλής. Δεν ξέρω γιατί επέλεξε να γεμίσει φιστικιές τον ελεύθερο χώρο γύρω από το σπίτι μιας και ποτέ δεν επεδίωξε να συλλέξει τους καρπούς σας για εμπορικούς λόγους. Ίσως γιατί είστε δέντρο που ευδοκιμεί στην περιοχή και χαρίζει πλούσιο πράσινο φύλλωμα, σκιά και δροσιά το καλοκαίρι - όπως κι έγινε άλλωστε, οι φιστικιές της αυλής ήσασταν για πολλά χρόνια οι φυσικές μας ομπρέλες.

Κάποια στιγμή αρχίσαμε να σας αραιώνουμε για να μπορέσουν να αναπτυχθούν κι άλλα φυτά στον κήπο και να μεγαλώσει η αυλή για να παίζουν μπάλα στην αρχή και μπάσκετ αργότερα τα παιδιά μου και οι φίλοι τους. Τελικά μείνατε μόνο εσύ, η πιο μεγάλη και θεριεμένη απ’ όλες, και δυο ακόμη αδελφές σου στην γωνιά του κήπου. Εσύ ήσουν η αγαπημένη μου και το καμάρι μου. Τεράστια, μας χάριζες την σκιά και την δροσιά σου από την Άνοιξη, που άρχιζαν να βγαίνουν τα πρώτα φυλλαράκια σου και που σε χρόνο ρεκόρ έφτιαχναν έναν καταπράσινο θόλο πάνω από μεγάλο κομμάτι της αυλής, μέχρι τον Νοέμβρη, που κιτρίνιζαν κι έπεφταν με ρυθμούς καταιγιστικούς αναγκάζοντάς με να σκουπίζω γκρινιάζοντας δυο και τρεις φορές τη μέρα. Στα κλαδιά σου κρέμασα την κούνια για τον εγγονό μου. Στα κλαδιά σου τερέτιζαν το καλοκαίρι τα τζιτζίκια και μας κρατούσαν συντροφιά με το εφήμερο τραγούδι τους. Στα κλαδιά σου μέτραγα τις εποχές - πουθενά αλλού δεν τις είδα να διαδέχονται η μια την άλλη με τόση καθαρότητα, ζωντάνια και γοητεία. Ήσουν για μένα ο σηματοδότης των αλλαγών στη φύση που με τόση αρμονία εξέφραζε την δύναμή της πάνω στον εύρωστο κορμό σου.

Μέχρι φέτος την Άνοιξη. Πάνω που άρχισες, σαν κάθε χρόνο, να πρασινίζεις και να πυκνώνουν τα φύλλα σου, άρχισαν ξαφνικά κι απρόσμενα να κιτρινίζουν… και να πέφτουν. Τρόμαξα, είπα δεν μπορεί, δεν γίνεται να πεθάνει η φιστικιά «μου». Ο γεωπόνος που έφερα μου είπε λυπημένα ότι αρρώστησες βαριά - κάποιος μύκητας, ανέφερε- με ελάχιστες πιθανότητες ανάκαμψης. Σε ψεκάσαμε, σου βάλαμε διάφορα φάρμακα… μάταια. Γύμνωσαν τα καταπράσινα κλαδιά σου, ξεράθηκαν, άρχισαν να πέφτουν κι αυτά ακολουθώντας τα φύλλα που τα στόλιζαν. Σε έβλεπα με θλίψη να καταρρέεις μέρα τη μέρα μέχρι που έγινες επικίνδυνη… ποια; εσύ, η αγαπημένη μου φιστικιά, η φίλη μου, που μεγαλώσαμε μαζί.

Στις αρχές του καλοκαιριού πήραμε την δύσκολη απόφαση να κόψουμε τα δύο από τα τρία θεόρατα κλαδιά στα οποία χωρίζονταν ο αρχικός κορμός σου -εκείνα που είχαν πάρει ανεπίστρεπτα τον δρόμο της φθοράς- και να αφήσουμε το τρίτο, το υγιές, μήπως και το γλιτώσουμε. Έτσι κι έγινε, κι έμεινα με την ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσα να περισώσω. Μάταια… Εδώ και μια βδομάδα κιτρίνισαν ξαφνικά όλα σου τα καταπράσινα φύλλα -σε μια νύχτα, που λένε. Περίλυπη έβλεπα την αναπόφευκτη πορεία σου προς την ανυπαρξία μιας και η απόφαση να ακολουθήσει και το τρίτο κλαδί την μοίρα των άλλων δύο είναι μονόδρομος… δυστυχώς.

Θα μου λείψεις φιστικιά μου. Πολύ… Θα μου λείψει η χαρά να βλέπω τα πρώτα τρυφερά σου φυλλαράκια να σηματοδοτούν την αρχή της Άνοιξης. Θα μου λείψει η δροσερή σκιά σου το καλοκαίρι. Ακόμα ακόμα θα μου λείψει και η αγγαρεία να μαζεύω ατέλειωτα φύλλα το φθινόπωρο -μέσα στο πρόγραμμα ήταν κι αυτό. Θα μου λείψει η θωριά σου, που μου ’δινε αφορμές να αναθυμιέμαι τόσα και τόσα που κατέγραψαν τα κλαδιά σου και τα μάτια μου όλα αυτά τα όμορφα 45 χρόνια που περάσαμε μαζί. Και θα ζεις πια μόνο μέσα στις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις μου - σαν παρουσία αγαπημένη που έκλεισε τον κύκλο της ζωής της κι έγειρε να κοιμηθεί στην αγκαλιά της Μάνας Φύσης…

Αντίο φιστικιά μου…








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου