Οι άθλοι του Ηρακλή - το ημερολόγιο

Ο αδελφός μου ο Λόμπι   15/4/2018

Έχουν πελάσει πέντε μέλες που είμαι σ’ αυτό εδώ το σπίτι και μου φαίνεται πως είμαι από πάντα γιατί πελνάω πολύ καλά και η μαμά κι ο μπαμπάς με αγαπούν πολύ και με κάνουν όλο αγκαλίτσες κι η μαμά μου έβαλε κι ένα κουδουνάκι στο λαιμό επειδή είμαι τόσο μικλούλης που δεν με βλέπουν γιατί είναι και πανύψηλοι, γίγαντες κανονικοί, και μπολεί να με πατήσουν αλλά χτυπάει το κουδουνάκι και με πλοσέχουν όταν είμαστε μαζί αφού το κανονικό μου σπίτι είναι ένα πολύ ωλαίο δωμάτιο με τζάμια γύλω γύλω για να μπολώ να βλέπω έξω και να μη στενοχωλιέμαι που πλέπει να είμαι μοναχούλης μου πολλές ώλες για να μην κολλήσω καμιά αλλώστια από τα άλλα αδελφάκια μου που είμαι πολύ μικλός και δεν έχω κάνει ακόμα εμβόλιο(δεν ξέλω τι είναι αυτό αλλά φοβιστικό μου ακούγεται) όμως  με βγάζει η μαμά κάθε λίγο και με πηγαίνει σε ένα μέλος που το λένε κήπο κι έχει χολταλάκια  και μου λέει «πίπι» κι εγώ κάνω τσισάκια και μετά μου λέει μπλάβο το αγόλι μου και με φιλάει και με ξαναπάει στο γυάλινο δωμάτιο αλλά κάποιες φολές με αφήνει και λίγο παλαπάνω για να γνωλιστώ και με τα άλλα ζωάκια τα αδελφάκια μου κι έτσι γνώλισα πλώτα πλώτα τον μεγάλο μου αδελφό τον Λόμπι που είναι ίδιος με μένα στο χλώμα αλλά τελάστιος, πλαγματικός γίγαντας κι αυτός -να σκεφτείτε πως ολόκληλος εγώ είμαι ίσα με το κεφάλι του αλλά είναι ένα υπέλοχο πλάσμα όλο καλοσύνη και αγάπη και καθόλου δεν με πείλαξε που θα μπολούσε να με κάνει μια χαψιά παλά με μύλισε πλοσεχτικά και με σκούντησε και λιγάκι κι εγώ κάθισα φλόνιμα ακούνητος και μετά μου είπε με την πολύ βαλιά φωνή του «καλωσόρισες νιάνιαρο, εγώ είμαι ο Ρόμπι ο μεγάλος σου αδελφός και θα σε προσέχω και θα σου μάθω όλα όσα ξέρω και πώς να φέρεσαι για να μη στεναχωρείς τη μάνα αλλά θα είσαι υπάκουος και φρόνιμος» κι εγώ του είπα και βέβαια θα σε ακούω και είμαι πολύ χαλούμενος που έχω έναν τόσο καλό αδελφό και κάνω ό,τι κάνει και πάω όπου πάει όσο είμαι έξω από το σπιτάκι μου και χώνομαι στην αγκαλιά του που είναι μεγάλη και ζεστή και κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπολώ να βλω τι, όμως και δεν με νοιάζει καθόλου, μου φτάνει που έχω εκείνον να με πλοσέχει και να μου μαθαίνει πλάγματα όπως να μην ψευδίζω αλλά να λέω καθαλά το «σού» και το «ζού» και μου μένει τώλα το «λού» -όχι αυτό το «λού» αλλά το κανονικό, το «λού»- και μου φαίνεται πως μπελδεύτηκα και τα λέω λάθος απότε θα σταματήσω τώλα και θα ξαναγλάψω όταν καταφέλω να πω σωστά το «λού»!