Κόκκινη ομπρέλα

Την έβλεπα να απομακρύνεται...

Να χάνεται...

Να γίνεται ένα με την αχλύ της βροχής

Και της ομίχλης...

Τα μαλλιά της στο χρώμα της φωτιάς

Κρατούσαν τη ματιά μου φυλακισμένη

Μέχρι που χάθηκαν κι αυτά

Στο γκρίζο, το μολυβί της νύχτας...

Πάσχιζα να ξεδιακρίνω

Την κόκκινη ομπρέλα της

Ενώ η βροχή μούσκευε το πρόσωπό μου...

Ή μήπως ήταν δάκρυα;

*Πίνακας του εκλεκτού μου φίλου 

και εξαιρετικού ζωγράφου

Φώτη Ασπρομάτη*