ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ... η σημαία   

--Έλα, καλημέρα...

--Έγινε κάτι; Με τρομάζουν τα πρωινά τηλεφωνήματα.

--Ησύχασε – για τη σημαία σε παίρνω.

--Τη σημαία;

--25 Μαρτίου σήμερα – θέλω να βάλω τη σημαία στο μπαλκόνι μου, το ξέχασα χτες...

--Και θες βοήθεια γι αυτό; Είναι βαριά;

--Η ψυχή μου είναι βαριά... και δεν θέλω βοήθεια, συμπαράσταση θέλω...

--Για πες...

--Θυμάσαι στο σχολείο; Που κάναμε κάθε πρωί έπαρση της σημαίας;

--Αν θυμάμαι λέει... Όλα τα παιδιά σε στάση προσοχής να ψέλνουμε τον Εθνικό μας  Ύμνο και να την καμαρώνουμε καθώς ανέβαινε περήφανα στον ιστό...

--Και να βουρκώνουμε... και να ριγούμε... και να νιώθουμε εκείνο το πετάρισμα μέσα μας...

--Τι μου θύμισες τώρα... όμορφα χρόνια, γιορτές στο σχολείο, απαγγελίες, θεατρικά...

--Χορωδία, σκηνικά, πανηγυρικοί...

--Θυμάσαι που έκανες τον Καραϊσκάκη;

--Κι εσύ τον Παπαφλέσσα; Και σε στήσαμε στο «δέντρο» να σε φιλήσει ο Ιμπραήμ στο μέτωπο;

--Θυμάσαι που κανείς δεν ήθελε να κάνει τον Ιμπραήμ; Όλοι θέλαμε να κάνουμε Έλληνες ήρωες...

--Και έριξε ο δάσκαλος κλήρο; Και μούτρωσε ο Παντελής που τούλαχε ο Τούρκος;

--Αιγύπτιος ήταν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα..

---Πάντα ήσουν καλός στην Ιστορία!

--Αξέχαστα  χρόνια... πόσες εικόνες ριζωμένες μεσα μας βαθιά...

--Αλήθεια, γίνονται σήμερα τέτοιες σχολικές γιορτές;

--Θα σε γελάσω...

--Γι αυτό σου λέω είναι βαριά η ψυχή μου... γίνονται;

--Κάθε γενιά με τη δική της διαδρομή... τι να πω...

--Θάρθεις τελικά για τη σημαία;

--θα πούμε και τον Ύμνο;

--Εννοείται!

--Κλείσε κι έφτασα!