Βροχή στο Παρίσι

Η βροχή ήταν μονάχα η αφορμή

Για να αγκαλιαστούμε σφιχτά

Κάτω από τη σκέπη της ομπρέλας...

Πέρασες το χέρι γύρω στους ώμους μου

Κι ένιωσα τη ζεστασιά σου

Να με τυλίγει - και ρίγησα...

Κι όλα χάθηκαν 

Σ' ένα τοπίο ονειρικό...

Κι έμεινε μόνο η ανάσα σου

Να χαιδεύει το πυρωμένο μου μάγουλο...

*Πίνακας του εκλεκτού μου φίλου 

και εξαιρετικού ζωγράφου

Φώτη Ασπρομάτη*