ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ... η γυναίκα         

--Σήμερα γιορτάζει η Γυναίκα...

--Η δική σου; Αφού χωρίσατε, ακόμα τη γιορτάζεις;

--Η Μέρα της Γυναίκας, απληροφόρητε...

--Α, μάλιστα... μια ακόμη μέρα...

--Αυτή είναι σημαντική, δεν είναι σαν άλλες..

--Πώς αυτό;

--Για σκέψου το λιγάκι. Γυναίκα μας φέρνει στη ζωή, γυναίκες κυνηγούμε σε όλη μας τη ζωή...

--Είμαστε βιτσιόζοι εμείς οι άντρες, δε λέω!

--Μη με διακόπτεις. Έλεγα λοιπόν ότι - μάνα, γκόμενα, σύζυγος, κόρη... μια ζωή γεμάτη γυναίκες. Αν το καλοσκεφτείς, είναι πανταχού παρούσες από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που μας κλαίνε (αν είμαστε τυχεροί και φύγουμε πρώτοι)...

--Μπα σε καλό σου! Και γιατί τυχεροί παρακαλώ;

--Και βέβαια... Έχεις δει άντρες χήρους; Σπάνιο είδος πρέπει να πω, στα κοιμητήρια όλο χήρες βλέπεις – αλλά έχεις δει πώς τη βγάζουν;

--Τώρα που το λες, δεν νομίζω...

--Εγώ έχω έναν φίλο τέτοιο. Από την ώρα που έχασε τη γυναίκα του, ρήμαξε. Και δεν μιλώ για την μοναξιά, αυτή ισχύει για όλους. Μιλώ για τα απλά, τα καθημερινά. Μαγείρεμα, σιδέρωμα... άσε το ράψιμο...

--Μόδιστρος είναι;

--Μην το κοροϊδεύεις... Έχεις δοκιμάσει ποτέ να ράψεις κουμπί; Να περάσεις κλωστή σε βελόνα; Να τρυπήσεις ΟΛΑ τα δάχτυλα και το κουμπί να κρέμεται; Καλύτερα τόχω να λύσω το πρόβλημα του ΕΟΠΥΥ..

--Ράβει ο Άδωνις κουμπιά;;;

--Ε, δεν τρώγεσαι! Εγώ σου μιλάω σοβαρά για τις γυναίκες της ζωής μας κι εσύ με δουλεύεις... Πού πας;

--Να πάρω λουλούδια για τη μάνα μου – και να με μάθει να ράβω κουμπιά!