Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα…  και βάλε!
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια!

Όταν έκλεισα τα 30, συγχίστηκα. Για κάποιο λόγο με ενόχλησε πολύ αυτό το «3» που πήρε τη θέση του «2» μπροστά στα χρόνια μου . Ένιωσα σαν και να πέρασα μονομιάς την δεκαετία κι από 29 να έγινα 39 μέσα σε μια νύχτα - κι αυτό με ζόρισε πολύ. Άδικα, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια (κι όπως ήταν εξ αρχής έτσι κι αλλιώς) μιας και η δεκαετία των 30 υπήρξε από τις πλέον όμορφες και παραγωγικές της ζωής μου. Ωρίμασα σαν χαρακτήρας, βελτιώθηκα κι απόκτησα πολύτιμες εμπειρίες στην επιστήμη και τη δουλειά μου, χάρηκα το μεγάλωμα των παιδιών μου, εξέλιξα και εμπλούτισα την σχέση μου με τον άντρα μου.

Στα 40 δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Κάτι που είχα πάρει την κρυάδα στα 30, κάτι που είχα (είπαμε) ωριμάσει, κάτι το άσμα «οι 40ρες κάνουν για δύο 20ρες» και το οποίο πήρα στα πολύ σοβαρά (εξ άλλου έτσι κι ένιωθα), τα 40 τα πέρασα αβρόχοις ποσί - εν ολίγοις τα σνόμπαρα εντελώς!

Τα 50 τα πανηγύρισα. Είχα ήδη αντιληφθεί από τα μέσα της δεκαετίας των 40 ότι η ζωή τρέχει με τους δικούς της ρυθμούς χωρίς να σε υπολογίζει και πολύ, ότι αν δεν ζήσεις και εκτιμήσεις κάθε χρόνο που περνάει κινδυνεύεις να κοιμηθείς σαραντάρα και να ξυπνήσεις πενηντάρα χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και να ψάχνεις να βρεις πού στην ευχή πήγε η δεκαετία- οπότε τον μισό αιώνα της ζωής μου τον γιόρτασα δεόντως και πανηγυρικά!

Την μέρα που έκλεινα τα 60 κοίταξα τον ήλιο που ανέτειλε, ευχαρίστησα με ευγνωμοσύνη τη ζωή που με αξίωσε να  δω το χάραμα από την κορυφή της έκτης δεκαετία μου και την αφετηρία της έβδομης, αναλογίστηκα ότι υπήρξε πολύ γενναιόδωρη (η ζωή) που μου επέτρεψε μέχρι εκείνη τη στιγμή να μετράω με δεκαετίες κι αποφάσισα να γίνω πιο συνετή, πιο νουνεχής (όπως έλεγε ο πατέρας μου) και να αρχίσω να μετρώ με πενταετίες πλέον και να την ευγνωμονώ (τη ζωή πάντα) αν μου επιτρέψει να τις διανύσω.

Σήμερα λοιπόν κλείνω την πρώτη τέτοια πενταετία - γίνομαι 65 χρόνων και βάζω σαν στόχο και σαν στοίχημα την επόμενη. Θα είμαι τυχερή και ευτυχής αν μπορέσω να την καβατζώσω ούσα υγιής (απαραίτητη προϋπόθεση για να αξίζει) και περιτριγυρισμένη από τους αγαπημένους μου. Να μπορώ να παρακολουθώ τα παιδιά μου να προοδεύουν, τα εγγόνια μου να μεγαλώνουν και να αγαλλιάζει η ψυχή μου, να χαίρομαι την συντροφιά των αδελφών και των φίλων μου και, πάνω απ’ όλα, να απολαμβάνω την αγάπη του καλού μου και την ανεκτίμητη εκείνη συντροφικότητα που χαρίζουν, πολύτιμο δώρο, τα τόσα πολλά (πάνω από 40) χρόνια που είμαστε μαζί.

Ένας ο στόχος - να ζούμε την κάθε μέρα σε όλες της τις εκφάνσεις. Όμορφες, δύσκολες, οδυνηρές, ευτυχισμένες, χαμογελαστές, σκυθρωπές, αισιόδοξες, μελαγχολικές - αλλά να τις ζούμε συνειδητά. Γιατί οι μέρες, τα χρόνια οι δεκαετίες τρέχουν ερήμην μας και παρά τη θέλησή μας - και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βιώνουμε τον χρόνο που περνά για να έχουμε όσο γίνεται πιο πολλά να αναθυμόμαστε εκεί, στο λιόγερμά του. Γιατί πρέπει να αδράχνουμε την κάθε μέρα από την στιγμή που θα μας κάνει την υπέρτατη χάρη να μας χαμογελάσει - carpe diem!

«Οι καιροί ου μενετοί» φίλοι μου! Ας το θυμόμαστε κάθε στιγμή και, κυρίως, κάθε που έχουμε γενέθλια - και ας τα απολαμβάνουμε χωρίς μιζέρια.

Να είστε όλοι πάντα καλά!