Μοναχική ροδιά

Μόνη σου μεγαλώνεις, ροδιά μου. Στο χέρσο διπλανό οικόπεδο, το γεμάτο ψηλά, ξερά αγριόχορτα. Κανείς δεν σε φροντίζει, κανείς δεν σε ποτίζει, κανείς δεν σε κλαδεύει. Εσύ και η μάνα Φύση. Και τα καταφέρνεις μια χαρά. Καταπράσινη, θαλερή, γεμάτη γυαλιστερά κατακόκκινα ρόδια αυτήν την εποχή. Μόνο σου παράπονο που κανείς δεν νοιάστηκε να μαζέψει τους καρπούς που με τόση αγάπη και φροντίδα έδεσες πάνω στα κλαδιά σου - να μην πάει χαμένος ο κόπος σου.

Το άκουσα αυτό σου το παράπονο καθώς γυρνούσα από την βόλτα με τον Ρόμπι και τον Ηρακλή. Μπήκα μέχρι τη μέση στα αγριόχορτα, σε πλησίασα. Σε καμάρωσα κι από κοντά, σε θαύμασα για το κουράγιο και την περηφάνεια σου μέσα στην μοναξιά σου. Έδρεψα τους ώριμους καρπούς σου, σε ευχαρίστησα για την προσφορά και σ' αποχαιρέτησα με την υπόσχεση να μη σε λησμονήσω. Και σαν να άκουσα ένα δειλό "ευχαριστώ" καθώς το πρωινό αεράκι θρόιζε ανάμεσα στα φύλλα σου.