Από την συνέντευξή μου στο Books ‘n’ more – μέρος 3

Πόσα βιβλία έχετε γράψει και ποια είναι αυτά; 

Τα μέχρι στιγμής εκδοθέντα έργα μου είναι:
«Το βαλς μιας ζωής» (μυθιστόρημα, ΙΒΙΣΚΟΣ, 2010)
«Ψηφίδες» (ποίηση, BOOKSTARS, 2014) 
« Φρίντα και Βικτώρια» (νουβέλα, ΤΟΒΙΒΛΙΟ, 2014)
 «Βουκαμβίλιες και γεράνια» (ποίηση, ΤΟΒΙΒΛΙΟ, 2015)
«Η μετακόμιση των χρωμάτων» (διηγήματα, ΤΟΒΙΒΛΙΟ, 2016)
«Πάροδος Μουσών 9» (μυθιστόρημα, ΠΝΟΗ, 2017)
«Αποτυπώματα» (ποίηση, ΠΝΟΗ, 2018)

ενώ είναι έτοιμο προς έκδοση και  το τρίτο μου μυθιστόρημα. 

Τι αγαπήσατε περισσότερο στο τελευταίο βιβλίο σας;

Την αλήθεια του και την αναβίωση μέσα από τις σελίδες του της παλιάς Βέροιας, της πατρίδας μου.

Πώς αντιμετωπίζετε γενικά τις κριτικές, είτε θετικές είτε αρνητικές;

Με ιδιαίτερη προσοχή, σεβασμό και πολλές ευχαριστίες – μαθαίνουμε από τις κριτικές, κυρίως τις αρνητικές, όπως ακριβώς και από τα λάθη μας.

Τι προσφέρει το βιβλίο σας στον αναγνώστη;

Ένα όμορφο, θεωρώ, κι ενδιαφέρον ταξίδι στις ζωές τεσσάρων γυναικών (πραγματικές ιστορίες) με φόντο μια πανέμορφη πόλη και μια αλησμόνητη γειτονιά - μια  ευχάριστη απόδραση με πολλά ωστόσο διδάγματα και τοποθετήσεις πάνω σε καίρια ζητήματα της καθημερινότητάς μας.

Όταν γράφατε γνωρίζατε από πριν την ιστορία ή είχατε κατεύθυνση από τους ήρωες σας;

Στο μεγαλύτερο ποσοστό της  η ιστορία ήταν δεδομένη μιας και περιγράφει εν πολλοίς τη ζωή υπαρκτών προσώπων. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες αλλαγές κατεύθυνσης που είτε υπαγορεύτηκαν από τους ίδιους τους ήρωες ή προέκυψαν συγγραφική αδεία και για την οικονομία του λόγου.

Το τέλος το ορίζετε εσείς ή ο ήρωας σας;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο η ίδια η ζωή.

Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη παιδική σας ανάμνηση;

Όλη η παιδική μου ηλικία μέχρι τα δώδεκα χρόνια μου, όταν ζούσα στη Βέροια της δεκαετίας του ’60.

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας;

Όταν, πολύ νέοι ακόμη, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να πορευτούμε μαζί στη ζωή.

Γίνατε αυτό που ονειρευόσασταν να γίνετε;

Σε έναν πολύ ικανοποιητικό βαθμό μιας και πάντα υπάρχουν τάλαντα που δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να αξιοποιηθούν και όνειρα που περιμένουν ακόμη την πραγμάτωσή τους – άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή μας αν δεν συνεχίζαμε να κάνουμε όνειρα μέχρι την τελευταία μας ανάσα!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στη συγγραφή; Ή μετά τη συγγραφή;

Ο χρόνος - ποτέ δεν είναι αρκετός μιας και υπάρχουν πολλές και ποικίλες δραστηριότητες που καταναλώνουν μεγάλο μέρος του 24ώρου μου.