Τζίντζερ

Διάλεξε την ψησταριά του σπιτιού μας στην Άνδρο για να φέρει στον κόσμο τα μωρά της αρχές καλοκαιριού - τρία πανέμορφα πορτοκαλογατάκια, ίδια η μάνα τους, αδέσποτη γατίτσα του οικισμού. Την «ανακαλύψαμε» όταν πήγαμε τον Ιούλιο και τη φροντίσαμε με πολλή αγάπη - έτσι τα μωρά της μεγάλωσαν με ασφάλεια κάτω από το άγρυπνο βλέμμα και την διαρκή επιμέλεια της μάνας τους, που τα θήλαζε, τα κανάκευε και τα δίδασκε πώς να επιβιώσουν σ’ αυτόν τον δύσκολο κόσμο. Ο πατέρας-γάτος πουθενά, εννοείται. Άφαντος μετά την τέλεση των «συζυγικών καθηκόντων», πήγε για φρέσκα αφήνοντας την μάνα να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά τους. Κι εκείνη τα κατάφερε περίφημα - κι ας είναι μόνο δύο χρόνων, μικρούλα κι αυτή.

Τα εγγόνια μου την ονόμασαν Τζίντζερ από ένα αγαπημένο τους καρτούν και την λάτρεψαν, κι αυτή και τα γατονάκια της. Τα τάιζαν, τα έπαιρναν αγκαλιά, τα έπαιζαν κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, η απόφαση ήταν ομόφωνη - η πορτοκαλί γατοοικογένεια θα έρχονταν μαζί μας στο Λαγονήσι. Προσαρμόστηκαν σχετικά σύντομα και εύκολα στις εδώ συνθήκες με τα πολυπληθή γατιά και σκυλιά, με τη μάνα να είναι συνέχεια σε επαγρύπνηση και να προστατεύει τα μωρά της από κάθε κίνδυνο, κυρίως από τις επισκέψεις του Ηρακλή, που επιμένει καλά και σώνει να γνωριστούν καλύτερα αλλά, άγαρμπος ων, μάλλον τα τρομάζει κι εξαφανίζονται στο λεπτό ενώ η Τζίντζερ μένει πίσω και τον αντιμετωπίζει θαρραλέα βγάζοντας νύχια και τρέποντάς τον σε άτακτη φυγή. Την θαυμάζω και τη σέβομαι απεριόριστα γι αυτή της την αφοσίωση και αυταπάρνηση.

Πόσες «Τζίντζερ» γύρω μας… Μανάδες με ένα, δύο ή περισσότερα παιδιά που ο πατέρας τους (και σύντροφός τους μέχρι κάποια στιγμή) αποφάσισε πως αρκετά ασχολήθηκε, καιρός να πάει για φρέσκα κι αυτός - σαν τον γάτο που λέγαμε. Χωρίς να σκεφτεί, τις περισσότερες φορές, τι θα απογίνουν τα παιδιά του, πώς θα τα μεγαλώσει η μάνα τους μόνη της, με τι ψυχικά αποθέματα όταν γυρίζει σπίτι από τη δουλειά κατάκοπη και πρέπει/θέλει να τους δώσει αγάπη και φροντίδα, με τι πόρους οικονομικούς σε τούτη τη δύσκολη περίοδο. Πατέρες-γάτοι που, στην καλύτερη, πετούν ένα ανεπαρκές ποσό χρημάτων στην πρώην οικογένειά τους, θεωρώντας πως έκαναν το καθήκον τους (και περιμένουν κι ευγνωμοσύνη από πάνω), και που, με την πρώτη ευκαιρία, το κόβουν κι αυτό. Το πώς τα βγάζει πέρα αυτή η γυναίκα-ήρωας με την κούραση, τα έξοδα, τα άγχη και τις ανασφάλειές της, με τον αγώνα για την σωστή αντιμετώπιση των χιλιάδων καθημερινών καταστάσεων που προκύπτουν όταν έχεις μικρά παιδιά (τραυματισμένα βαθιά από την διάλυση της οικογένειας), με την μοναξιά της όταν πέφτει η νύχτα και δεν έχει έναν ώμο να γύρει, με μόνο συντροφιά ένα μαξιλάρι μουσκεμένο καημό και φόβους - αυτό δεν τους απασχολεί. Γιατί είναι «γάτοι» - και κατά μία παράλογη, εξοργιστική, απάνθρωπη θα έλεγα, νοοτροπία και αντίληψη, η φροντίδα των παιδιών είναι ευθύνη της μάνας-γάτας… λες και τα έκανε μόνη της…

Μάνες-Τζίντζερ σας θαυμάζω, σας σέβομαι  και σας εκτιμώ απεριόριστα - και υποκλίνομαι μπροστά στην αυταπάρνηση και το μεγαλείο της ψυχής σας…