Σχολικές αναμνήσεις - η διετής

(τι θυμάται κανείς καθώς ανοίγουν τα σχολεία…)

Πρωτοπήγα σχολείο στα τρία μου χρόνια μιας κι οι γονείς μου, δάσκαλοι εκείνη την εποχή στο Νησί, ένα χωριό έξω από τη Βέροια, δούλευαν πρωί και απόγευμα, κάτι σαν ολοήμερο, οπότε δεν είχαν πού να με αφήσουν και αναγκαστικά με έπαιρναν μαζί τους.

Το σχολείο είχε τρεις δασκάλους για έξι τάξεις - τα περίφημα τριθέσια εξατάξια. Η μάνα μου είχε πρώτη και δευτέρα, η κυρία Κατίνα Βαμβούδη τρίτη και τετάρτη και ο πατέρας μου πέμπτη και έκτη. Εγώ πήγα για δυο χρονιές άτυπα στην πρώτη τάξη, έμαθα να διαβάζω και να γράφω, κι όταν στα πέντε μου χρόνια έφτασε ο καιρός για την "τρίτη" πρώτη, αποφάσισε ο πατέρας μου (διευθυντής ων, άρα είχα τα μέσα) να παρακολουθήσω κανονικά τα μαθήματα της τάξης κι όχι σαν τουρίστας - αν και χωρίς επίσημη εγγραφή. Τέλειωσα λοιπόν κανονικά την πρώτη χωρίς ωστόσο να πάρω ενδεικτικό μιας και δεν ήμουν γραμμένη στο μαθητολόγιο.

Την επόμενη χρονιά μετακομίσαμε στη Βέροια, πήγα στο 5ο Δημοτικό Σχολείο στη Μπαρμπούτα, όπου τοποθετήθηκε ο πατέρας μου, γράφτηκα κανονικά στην πρώτη, παρακολούθησα τα μαθήματα της δευτέρας και πήρα ενδεικτικό της πρώτης. Έτσι συνέχισαν και οι υπόλοιπες τάξεις - παρακολουθούσα τα μαθήματα της παραπάνω τάξης ενώ ήμουν γραμμένη στην προηγούμενη κι έπαιρνα ενδεικτικό από αυτήν.

Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος και τέλειωσα και την έκτη δημοτικού - αλλά, ούσα γραμμένη στην πέμπτη, είχα ενδεικτικό προαγωγής για την έκτη κι όχι απολυτήριο, άρα δεν μπορούσα να γραφτώ στο γυμνάσιο. Η μόνη λύση; Να ξανακάνω την έκτη, γραμμένη και επίσημα αυτή τη φορά. Καταλαβαίνετε την σύγχιση! Ξανά μανά την ίδια τάξη, με άλλους συμμαθητές και άλλον δάσκαλο, τον αείμνηστο Τάκη Κουτσαντώνη αυτή τη φορά, και με μένα να πηγαίνω βαριεστημένη σε μαθήματα που είχα μόλις ξανακάνει - χώρια η (καλοπροαίρετη μιας και ήταν γνωστό) καζούρα από τα παιδιά πως είχα μείνει στην ίδια τάξη και ήμουν διετής...

Κάποτε τέλειωσε και η "δεύτερη" έκτη, πήρα το περίφημο απολυτήριο και τον Σεπτέμβρη γράφτηκα περιχαρής και περήφανη στο Γυμνάσιο Θηλέων Βεροίας - για να το αποχαιρετήσω με θλίψη τα Χριστούγεννα, τρεις μόλις μήνες μετά, όταν μετατέθηκαν οι γονείς στην Αθήνα κι αναγκάστηκα με πόνο ψυχής να εγκαταλείψω για πάντα την πατρίδα της καρδιάς μου και να βουτήξω στα βαθιά νερά των σχολείων της μεγαλούπολης.

Αλλά αυτές είναι ιστορίες που θα τις πούμε κάποια επόμενη φορά.