Φθινοπωρινή ισημερία

Φθινοπωρινή ισημερία σήμερα κι εγώ, σαν κάθε χρόνο, νιώθω και πάλι πως μπαίνω σε ένα μισοσκότεινο τούνελ που κατηφορίζει και γίνεται πιο σκιερό, πιο λιγόφωτο καθώς οδεύω προς το χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκέμβρη. Κάπου εκεί, στην άλλη άκρη του, βρίσκεται η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου.

Δεν την αγαπώ τη νύχτα. Όσο κι αν με έχει ευεργετήσει με ήσυχες ώρες αυτοσυγκέντρωσης και συγγραφής (μεγάλο μέρος των βιβλίων μου γράφτηκε τις μικρές μεταμεσονύχτιες ώρες) δεν παύει να αποτελεί τον λόγο που στερούμαι το φως, τον ήλιο, τη δράση.

Ωστόσο συμβιβάζομαι, προσαρμόζομαι, υποτάσσομαι στην αναγκαιότητα που μου επιβάλλει η πανίσχυρη Φύση και περιμένω υπομονετικά -ή μάλλον ανυπόμονα- την στιγμή που το τούνελ θα φτάσει στο τέλος του και θα αρχίσει να ανηφορίζει όλο και πιο φωτεινό προς την εαρινή ισημερία του Μάρτη για να αρχίσει η μέρα να παίρνει και πάλι κεφάλι και, παίρνοντάς με από το χέρι, να με οδηγήσει στο αγαπημένο μου θερινό ηλιοστάσιο του Ιουνίου.