Οι άθλοι του Ηρακλή

Ο συναγερμός

Σας έχω αφήσει με την αγωνία για το τι έγινε με τον συναγερμό, το ξέρω,  αλλά δεν φταίω εγώ, η μάνα φταίει που έχει πάρει τον υπολογιστή εργολαβία και δεν αφήνει και καναν άλλον να γράψει κι ευτυχώς που ο μπαμπάς έχει δικό του και κάνει τις δουλειές του που είναι σοβαρές κι όχι σαν της μάνας που παρλάρει στο φέις αλλά κάνει κι αυτή κάτι σοβαρά πού και πού όπως κάτι κουβέντες με μια κυρία Δωροθέα που δεν την έχω δει βέβαια και ποτέ να έρθει να με χαϊδέψει αλλά η μάνα όλο και της μιλάει κι άντε να τελειώσουν την κουβέντα να παίρνουμε κι εμείς σειρά μέχρι που σκέφτομαι στα σοβαρά να τους ζητήσω να μου πάρουν ένα δικό μου λαπτοπάκι να κάνω τη δουλειά μου αλλά πάλι ξέφυγα από το θέμα μου που είναι ο συναγερμός και που λέτε τη μέρα που ήταν να φύγουμε από την Άνδρο με τα γατόνια τα πορτοκαλιά στο κλουβί (μου τα είχαν βάλει και στο πίσω κάθισμα ενώ εγώ κι ο Ρόμπι στο πορτμπαγκάζ και πείτε μου τώρα είναι να μην ξαναγίνω ο Τσες ο Γκεβάρας με τέτοια αδικία) κι ετοιμαζόμασταν να κατέβουμε στο λιμάνι άρχισε στα καλά καθούμενα να τσιρίζει ο συναγερμός ίου ίου ίου και πώς τούρθε δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν βάραγε, είχε χαλάσει, αλλά τον έπιασε το γλυκύ του που έλεγαν και σε μια ταινία με έναν Αντωνάκη και μια Ελενίτσα και πάνω που σταμάταγε, ξεκίναγε πάλι και είπε η μάνα «πάμε να φύγουμε κι ας βαράει το ρημάδι, θα χάσουμε το βαπόρι» και πήγαμε στον ντόκο τσιρίζοντας σαν ασθενοφόρο που κουβαλάει έγκυο και γίναμε ρεζίλι αλλά ο μπαμπάς μου, που τα ξέρει όλα και τα μαστορεύει όλα, έδωσε τη λύση γιατί είχε πάρει μαζί του από το σπίτι ένα πράγμα που το λένε κοφτάκι και άνοιξε το καπό και βρήκε τη σειρήνα που γκάριζε αλλά είχε η ρημάδα 5-6 καλώδια όλα τα χρώματα και ποιο να κόψει για να το βουλώσει και ξαφνικά του ήρθε φλασιά από ένα έργο με εκείνον τον καταπληκτικό τύπο τον Τομ Κρουζ που πηδάει από τα αεροπλάνα και ανατινάζεται αλλά δεν παθαίνει τίποτε και χαλάει τις βόμβες κόβοντας πάντα το κόκκινο καλώδιο κι είπε κι ο μπαμπάς μου «θα κόψω το κόκκινο» και καθώς είχε πάρει πάλι μπρος το ίου ίου ίου κάνει μια χραπ! και το κόβει και ω του θαύματος (αυτό το λέει η μάνα, δεν ξέρω και πολύ καλά τι πα να πει) έσκασε η σειρήνα και βαράγανε παλαμάκια από τα διπλανά αμάξια που τους είχαμε πάρει τα αυτιά τόση ώρα κι έτσι μπήκαμε στο βαπόρι κι ήρθαμε σπίτι μας αλλιώς θα ξεμέναμε στο νησί γιατί σιγά να μη μας έβαζαν μέσα με τόσο τζερτζελέ και να το ξέρετε κι εσείς, πάντα το κόκκινο καλώδιο να κόβετε!