Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018


Ένα τσιγάρο μια φορά   μέρος 2ο

(το πρώτο μέρος εδώ

Και κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός. Μόνο που μέσα μου δούλευε προφανώς αντίστροφη η μέτρηση - και το ήξερα. Απλά άφηνα να ωριμάσει μόνη της η απόφαση τροφοδοτούμενη από πολλά μικρά καθημερινά εναύσματα «κατά». Όπως το να λαχανιάζω σε σχετικά βατή ανηφόρα. Ή να αποσύρομαι στη μέση του χασαποσέρβικου. Ή να σιχτιρίζω που έπρεπε να βγω από την ταβέρνα έξω, στους 5 βαθμούς ψοφόκρυο, με μπουφάν και γάντια για ένα τσιγάρο της συμφοράς. Ή να ξεμένω νυχτιάτικα (δύσκολο αλλά όχι αδύνατο) και να ψάχνω φρενιασμένα για κανα ξεχασμένο πακέτο και να μη βρίσκω και να συμβιβάζομαι με τα «χορτάρια» του άντρα μου και να με καπνίζουν αυτά αντί να τα καπνίζω εγώ. Μιλάμε για δράματα δηλαδή!
Η αντίστροφη μέτρηση λοιπόν θεωρώ ότι άρχισε πέρσι τον χειμώνα όταν ο τετράχρονος, τότε, εγγονός μου με ρώτησε «γιατί καπνίζεις γιαγιά;» Άντε τώρα εσύ να απαντήσεις - και πριν προλάβω να σκαρφιστώ κάποια (ποια; ) απάντηση, συμπλήρωσε, σαν γνήσιο τέκνο των γονιών του, «αφού το τσιγάρο είναι κακό». Τόμπολα η γιαγιά, μπουρδούκλωσε μια ακατάληπτη απόκριση, έλιωσε το τσιγάρο στο τασάκι κι ορκίστηκε να μην ξανακαπνίσει μπροστά στο παιδί. Δεν ήταν το «να μην ξανακαπνίσει-τελεία» αλλά ήταν κάτι - και το πιο σημαντικό: μπήκε σε λειτουργία ο μηχανισμός.
Να διευκρινίσω κάτι εδώ. Δεν έχω εξάρτηση από την νικοτίνη. Δεδομένο και τσεκαρισμένο αυτό. Όταν είμαι μόνη μου (το συνηθέστερο τις καθημερινές, τώρα που είμαι πλέον εν συντάξει) ή όταν έχω πολλά να κάνω (πράγμα καθημερινό επίσης) δεν ανάβω τσιγάρο, δεν το χρειάζομαι. Για μένα το τσιγάρο είναι -ήταν- η παρέα, η ψιλοκουβέντα, ο καφές ή το ποτό/κρασί. Τόσο, που όταν δεν έχω παρέα το πρωί γιατί λείπει ταξίδι ο καλός μου, δεν φτιάχνω καν καφέ, δεν τον χρειάζομαι, οπότε ούτε και καπνίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Κι έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα. Στην απόφαση. Που ήρθε φυσιολογικά, αβίαστα, «σαν έτοιμη από καιρό» κι εκείνη, όπως λέει ο μεγάλος μας Καβάφης. Με ένα κλικ, όπως προανέφερα. Που πυροδοτήθηκε από μια (ακόμη) παρατήρηση/προτροπή του μικρού μου γιου. Θα μου πείτε, γιατί η συγκεκριμένη φράση; Γιατί τώρα; Μυστήριο. Ήταν επειδή είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου; Ήταν η ίσως δυσδιάκριτη αλλά σίγουρα έντονη ανησυχία και έγνοια που περιέκλειαν τα λόγια του; Ήταν ότι αυτό το απλό (και χιλιοακουσμένο) «κόβετε χρόνια από τη ζωή σας» με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως να μην προλάβω να δω τα εγγόνια μου να μεγαλώνουν; Ήταν η συνειδητοποίηση ότι θα λείψει, οδυνηρά ίσως, η παρουσία μου παράωρα από κάποια πολύ αγαπημένα μου πλάσματα; Όπως λείπει η παρουσία των δικών μου αγαπημένων απόντων από τη ζωή μου; Πολλές και πολύπλοκες και εκ των υστέρων σκέψεις και αξιολογήσεις που σαφώς και δεν ήταν με τίποτε συνειδητές όταν είπα «αυτό ήταν, το κόβω εδώ και τώρα».
Είναι τρεις βδομάδες που πάρθηκε η απόφαση. Πώς νιώθω; «Είμαι η Βάσω και είμαι καλά». Όχι μόνο γιατί πραγματικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, κανένα στερητικό. Όχι μόνο γιατί δεν ψάχνω την τσάντα μου να δω αν έχω τσιγάρα πριν πάω κάπου. Όχι μόνο γιατί δεν έχω εκείνη την αίσθηση του γυαλόχαρτου στο στόμα. Αλλά κυρίως γιατί βλέπω μια στροφή, κάποιες δεύτερες σκέψεις, στον «υψηλόβαθμο» καπνιστή άντρα μου. Που με είδε να το κόβω χωρίς να τρέμουν τα χέρια μου. Χωρίς να με πιάνει στερητικό, turkey. Που ξέθαψε το IQOS και το ενεργοποίησε και πάλι. Που περιόρισε τα «ορίτζιναλ» τσιγάρα στο μισό. Που ελπίζω να τα περιορίσει ακόμα πιο πολύ -αν δεν τα καταργήσει εντελώς. Αυτό είναι το μεγάλο μου κέρδος -γιατί το δικό μου προσωπικό στοίχημα θεωρώ (κι ελπίζω) πως το έχω ήδη κερδίσει.
Μήπως είναι καιρός να βάλετε κι εσείς το δικό σας και να το κερδίσετε, φίλοι μου καπνιστές/πρώην συνάδελφοι;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου