ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
μέρος Β΄ *
Ευχαριστώ θερμά την
συγγραφέα/ποιήτρια Μαίρη Γκαζιάνη για την δυνατότητα να εκφράσω σκέψεις και
συναισθήματα μέσα από μια συνέντευξη με τόσο μεστές και στοχευμένες ερωτήσεις.
Πρόσφατα
κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή σας «Αποτυπώματα». Τι είδους αποτυπώματα αφορά;
Όπως
ανέφερα και πιο πριν τα ποιήματά μου αποτυπώνουν εκείνο που αισθάνομαι και/ή
σκέφτομαι σε μια δεδομένη στιγμή, οπότε επόμενο ήταν να πάρει η συλλογή αυτόν
ακριβώς τον τίτλο
Από πού αντλείτε
την έμπνευση;
Από
οτιδήποτε μπορέσει να με συγκινήσει, να με εξοργίσει, να με ενθουσιάσει, να με θλίψει,
να με προβληματίσει στην προσωπική μου ζωή, στον συγγενικό ή φιλικό μου
περίγυρο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο ειδικά στις δύσκολες και συχνά
σκοτεινές εποχές που ζούμε.
Ποια συναισθήματα
εκφράζονται μέσα στα ποιήματά σας;
Εκείνα
που ανέφερα πιο πάνω - οργή, θλίψη, αγανάκτηση, νοσταλγία και, σπανιότερα,
ευφορία.
Τι είδους ηχώ
μπορεί να έχει η σιωπή σύμφωνα με το ποίημα «Ήχοι σιωπής»;
Στο
συγκεκριμένο ποίημα έχει την ηχώ της απόγνωσης, του αδιέξοδου, της
απομυθοποίησης, της οδύνης.
Διακρίνω κάποια
θλίψη στα ποιήματά σας. Γράφετε πιο εύκολα στη θλίψη ή στη χαρά;
Εξαιρετικά
εύστοχη επισήμανση. Πράγματι πολλά από τα
ποιήματά μου εκφράζουν μια θλίψη, μια οδύνη, αναφέρονται σε μια χαρακιά
στην ψυχή. Ίσως γιατί οι δύσκολες, οι οδυνηρές στιγμές αναζητούν εναγώνια έναν
άμεσο τρόπο έκφρασης, μια «έξοδο κινδύνου» για να δραπετεύσουν και να
αποσυμπιεσθεί έτσι η ψυχή από το ανυπόφορο, πολλές φορές, φορτίο της.
Τουναντίον οι όμορφες, οι ευτυχισμένες στιγμές μας απαιτούν να τις βιώσουμε, να
τις απολαύσουμε με όλο μας το είναι και δεν αφήνουν χρόνο για ποιητικές
ενασχολήσεις.
Πώς εμπνευστήκατε
το ποίημα «Χεράκια μου ακίνητα»;
Στο
ποίημα αυτό εκφράζεται όλη μου η οδύνη και απόγνωση για τον τραγικό, άδικο χαμό
των μικρών προσφυγόπουλων στα νερά του Αιγαίου - απόγνωση κι οδύνη που
συμπυκνώθηκαν και εξερράγησαν όταν τον Σεπτέμβρη του 2015 είδα στις ειδήσεις το
άψυχο κορμάκι του μικρού, μόλις δύο ετών, Αϊλάν από τη Συρία να κείτεται
μπρούμυτα στην παραλία με τις μικρές του
χουφτίτσες να κοιτάζουν ακίνητες τον ουρανό… Πραγματικά συγκλονίστηκα, ήταν
τόσο επώδυνο… πόσω μάλλον που ο μικρούλης ήταν λίγο μόλις μεγαλύτερος από τον
εγγονό μου. Οι συνειρμοί αυτόματα κι αναπόφευκτα με καταρράκωσαν, με συνέτριψαν
και η μόνη διέξοδος για να ανασάνω ήταν να αφήσω τα συναισθήματά μου να
ξεχυθούν στο χαρτί.
*Από την συνέντευξή μου στην Μαίρη Γκαζιάνη για τα
«Αποτυπώματα» και την ποίηση και λογοτεχνία γενικότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου