"Ημέρα του Μετανάστη" η σημερινή - κι εγώ καταθέτω ένα ποίημα από την συλλογή μου "Ψηφίδες" γραμμένο πάνω σε μια εικόνα στην τηλεόραση, παλιά...

Αιμάτινο το δάκρυ...

      I.             

Βαρύ το συρματόπλεγμα

Έδενε την ψυχή σου

Πιότερο κι απ’ το σώμα σου

Καθόσουν με τις ώρες

Κι αγνάντευες το πέλαγο

Με βλέμμα παγωμένο

Αλλιώς σου τα μιλήσανε

Κι άλλα φανερωθήκαν

  II.             

Ξεκίνησες ελπίζοντας

Πιστεύοντας, ζητώντας

Την άκρη στην απελπισιά

Αχτίδα στο σκοτάδι

Το δάκρυ σου το στέγνωσες

Πριν φτάσει στην καρδιά σου

Και κίνησες αχάραγα

Με την ευχή της μάνας 

Και το στερνό της το φιλί

Μονάχο κατευόδιο

III.             

Τις νύχτες που παράδερνες

Στην άγρια φουρτούνα

Μέσα στο σαπιοκάραβο

Εσύ ονειρευόσουν

Τα πυρωμένα μάτια σου

Τρυπούσαν το σκοτάδι

Ψάχναν του κόσμου μια γωνιά 

Τ’ όνειρο ν’ απαγγιάσουν

IV.             

Τώρα το συρματόπλεγμα

Τ’ όνειρο στραγγαλίζει

Και σου καρφώνει στην ψυχή

Αγκάθινο στεφάνι

Έχεις τα μάτια σου σβηστά

Άψυχα, παγωμένα

Και καρτεράς το τίποτε

Νάρθει να σε τελειώσει

   V.             

Κι είναι στα μάτια της ψυχής 

Αιμάτινο το δάκρυ...